ادوارد مانه
1883- 1832 § فرانسوي
ادوار مانه به هنر گذشتگان به ويژه استادان قديم اسپانيايي احترام مي‌گذاشت اما به خاطر مدرنيته‌ي تكان‌دهنده‌ي موجود در آثارش مورد حمله قرار گرفت. هرچند، همين نوگرايي تحسين نسلي جوان‌تر از هنرمندان شورشي را برانگيخت.
ادوار مانه در ۲۳ ژانویه ۱۸۳۲ در پاریس در خانواده‌ای مرفه و با نفوذ به دنیا آمد. او پس از آن که در نیروی دریایی پذیرفته نشد. در سن ۱۶ سالگی برای پيوستن به ناوگان بازرگانی ثبت نام کرد. یک سال بعد پس از بازگشت به خشکی در کارگاه نقاش مضامین تاریخی، توما کوتور نام‌نویسی کرد و پس از آن به تمرین قالب هنرجویان یعنی رونگاری از نقاشی‌های استادان قدیم در لوور پرداخت.
مانه در سال ۱۸۵۶ به عنوان هنرمندی مستقل شروع به کار و کارگاه شخصی خود را تأسیس کرد. دو سال بعد نیز با مرگ پدرش و ارثیه‌ای که به او رسید، امنیت مالی‌اش او توانست بدون نگران‌هاي مالي كه برخي از معاصرانش را آزار می‌داد، حرفه‌ی خود را دنبال کند. مانه در سال ۱۸۶۳ با سوزانه لِيْن هوف، زنی هلندی و کمی مسن‌تر از خود که قبلاً معلم پیانوی خانواده بود، ازدواج کرد. او از قبل پسری کوچک به نام لئون داشت که هویت پدرش نامشخص بود اما چه بسا پسر خود مانه یا پدر مانه بود. هر چه بود، تصویر وی در تعدادی از نقاشی‌های هنرمند به چشم می‌خورد- مانه اغلب از اعضای خانواده و دوستانش به عنوان مدل استفاده می‌کرد.
هنرمندی مدرن
مانه هنرمندی با تنوعی قابل توجه در آثارش بود که به صحنه‌هایی از زندگی روزمره، چهره‌پردازی طبیعت بیجان، موضوعات مذهبی و تاریخ معاصر می‌پرداخت. او با رنگ روغن، پاستل و چاپ کار می‌کرد و مشاهدات خود از جهان اطرافش را همچون طرح‌هایی خودانگیخته در دفترهای طراحی خود ثبت می‌کرد. سبک او الهام گرفته از آثار استادان قدیم به ویژه ولاسکس و فرانس هالس بود. ولی اگر چه شیوه‌ی رنگ گذاری و تضاد جسورانه‌ی رنگسایه‌ها در آثار آنها را تحسین می‌کرد، موضوع آثارش اساساً مدرن و شهری بود. مانه همانند دوست شاعرش، شارل بودلر، می‌خواست «قهرمانانه بودن زندگی مدرن» را مجسم کند- حتی اگر واقعیت غالبا چیزی فروتر از اعمال قهرمانانه بود.
این همان چیزی بود که در پرده‌ی «نوشنده‌ی افسنطین» دیده می‌شد- چهره‌ای خشن از یک کهنه فروش مست (یک قهرمان زندگی مدرن). مانه آن را در سال ۱۸۵۹ برای «سالن» پاریس فرستاد، اما اثر پذیرفته نشد. «کنسرت در باغ‌های تويلري» یکی دیگر از نقاشی‌های او از زندگی معاصر بود که این بار تصویری بانشاط‌تر، از مردان و زنانی شیک‌پوش را به تصویر می‌کشید (بسیاری از آنها دوستان مانه بودند). این اثر نیز پس از ارسال برای «سالن» سال ۱۸۶۲ با سرنوشتی مشابه روبرو شد.
