ديگو ولاسكس
1660- 1599 § اسپانيايي
ديگو ولاسكس بزرگ‌ترين نقاش اسپانيايي، بيشتر به خاطر چهره‌نگاره‌هاي خود شهرت دارد. اين چهره‌ها در سفرهايي كه به ايتاليا داشت و همچنين در دربار فيليپ چهارم در مادريد بسيار مورد تحسين قرار گرفتند.
دیگو ولاسکس فارغ از تمامی ناکامی‌هایی که مشخصه‌ی دوران کاری بسیاری از هنرمندان بزرگ است، از موفقیت‌های آسان و مستمری در زندگی برخوردار شد. از همان نوجوانی آثار تأثیرگذار و بدیعی خلق کرد. در سن ۲۴ سالگی، نقاش محبوب پادشاه بود و دوران کاری خود را با کسب نشان شوالیه که افتخار بزرگی برای یک هنرمند اسپانیایی محسوب می‌شد، به پایان رساند.
از لحاظ سبک نیز ولاسکس در مسیر آسان و باثباتی پیش رفت و تغییر چشمگیری در روش کارش ایجاد نشد. با این حال، تفاوت‌های عظیمی میان آثار متقدم و متأخر او وجود داشت که از موشکافی روزافزونش در نگریستن و به تصویر کشیدن جهان طی ۴۰ سال زندگی کاری‌اش نشات می‌گرفت.
سال‌های نخستین
ولاسکس در ژوئن ۱۵۹۹ در سویل به دنیا آمد. والدین نسبتاً مرفهی داشت و در مدرسه یک دانش‌آموز نمونه به حساب می‌آمد اما علاقه‌ی اصلی‌اش همواره هنر بود. در سن ۱۲ سالگی برای هنرآموزی نزد نقاش (و همچنین شاعر و محقق) فرانسیسکو پاچکو رفت. در ۱۷ سالگی هر آنچه یک نقاش چيره‌دست لازم داشت را فرا گرفته بود و یک سال بعد با دختر ۱۵ ساله‌ی پاچکو با نام خوانا ازدواج کرد. پاچکو یک هنرمند نسبتاً معمولی محسوب می‌شد اما معلم دلسوزی بود و ولاسکس را تشویق می‌کرد «برای هر چیزی به طبیعت رجوع کنند». به کارگیری این نصیحت از سوی ولاسکس در قدیمی‌ترین نقاشی‌های باقی مانده از او متعلق به دوران نوجوانی‌اش، مشهود است.
ولاسکس در ابتدای کار چهره‌نگاره‌های اندکی کشید و بیشتر بر تصاویر مذهبی و بودگون‌ها [نوعی نقاشی طبیعت بی‌جان رایج در اسپانیا از صحنه‌های زندگی روزمره در میخانه‌ها یا مکان‌های محفر مشابه] متمرکز شد. در بودگون‌ها معمولاً جزئیات چشمگیری از طبیعت بی‌جان نشان داده می‌شد و ولاسکس در به تصویر کشیدن سطوح و بافت‌های مختلف توانایی خارق‌العاده‌ای از خود به نمایش گذاشت که با حس کمابیش ملموسی از واقعیت همراه بود. ضمناً، این نقاشی‌ها کاربرد صرف مهارت تکنیکسی نبودند: آنها جدیت و جسارتی داشتند که بروز آن در چنین هنرمند جوانی قابل توجه بود.
