معرفی هنرمندان وِن ژِنگ مينگ

وِن ژِنگ مينگ

1559- 1470 § چيني

ون ژنگ مينگ يكي از چهار استاد بزرگ سلسله مينگ (1644- 1368) در چين بود. او به خاطر منظره‌پردازي‌هاي مركبي خود كه گاهي از لايه‌هاي آبرنگي رمزآلود برخوردار بودند، شهرت داشت.

ون ژنگ مینگ در سال ۱۴۷۰، در نزدیکی سوژو در شرق چین به دنیا آمد. او پسر دوم یک صاحب مقام و قاضی به نام ون لین بود. از ژنگ مینگ انتظار می‌رفت حرفه‌ی پدرش را دنبال کند اما در امتحانات ورودی خدمات کشوری عملکرد ضعیفی از خود نشان داد و تنها برای مدت کوتاهی به عنوان یک مقام رسمي خدمت کرد. طولی نکشید که از این کار کناره‌گیری کرد و به خانه بازگشت.

ژنگ مینگ احتمالاً مسیر کاری مادرش را دنبال کرد. بنابر گفته‌ها، وی یک هنرمند چیره‌دست بود که وقتی ژنگ مینگ تنها شش سال داشت، درگذشت. در سال ۱۴۸۹ ون هنرآموزی خود را نزد یکی از اعضای بنیان‌گذار مکتب نقاشی وو در سوژو به نام شن ژو آغاز کرد. نام این مکتب از پادشاهی وو که طی قرن سوم بر جنوب شرقی چین حکومت می‌کرد، گرفته شد. وو نه یک مکتب رسمی، بلکه گروهی از هنرمندان هم فکر و «نجیب‌زادگان تحصیل کرده» از خانواده‌های مرفه بود که اغلب آنها از شاعران خوشنویسان یا نقاشان بودند. این هنرمندان حمایت رسمی را نپذیرفتند و به دنبال حامیان خصوصی رفتند. آنها در خلق منظره‌پردازی‌های ظریف با استفاده از قلم مو و مرکب مهارت خاصی داشتند.

طبیعت و باغ‌ها

ون ژنگ مینگ به یکی از مشهورترین نقاشان مکتب وو تبدیل شد. او بسیار تحت تأثیر استادش قرار گرفت ولی به تقلید کورکورانه از او بسنده نکرد و نقاشی‌هایی با موضوعات مختلف و در سبک‌های متنوع آفرید. وی از مرکب سیاه یا ترکیب آن با آبرنگ‌های آبی یا سبز در کارهایش استفاده می‌کرد. چشم‌اندازها و مناظر طبیعی، باغ‌ها و گیاهانی مانند بامبو و اپی‌دندروم از موضوع‌های مورد علاقه‌ی او بودند.

این احتمال نیز وجود دارد که سبک ون از آثار عموی همسرش یعنی شیا چانگ الهام گرفته باشد. چانگ نقاش مشهوری بود که به خاطر نقاشی‌های مرکبی خود از گیاه بامبو تحسین می‌شد. در چینِ دوران سلسله‌ی مینگ، باغ‌ها نمونه‌ی کوچکی از جهان طبیعت تلقی می‌شدند و باغ آرایی یک هنر بلند مرتبه به حساب می‌آمد. مشهورترین باغ سوژو «باغ سرپرست فروتن» بود که باغ‌آرایی آن در سال ۱۵۰۹ آغاز شد. طراح آن به نام وانگ شیان چن داخل این باغ کارگاهی را در اختیارون ژنگ مینگ گذاشت. در سال ۱۵۳۵، او مجموعه‌ی ۳۵ منظره با مرکب از باغ کشید و در سال ۱۵۵۱ نیز مجموعه‌ی هشت‌تایی دیگری ارایه داد که هر کدام از آنها با یک شعر و یک کتیبه‌ی توضیحی همراه بود.

آثار متاخر

ون در آثار متاخرش تحت تأثیر هنرمندان سلسله‌ی قبل‌تر یوان (۱۳۶۸-۱۲۷۱) قرار گرفت. نقاشی‌های این دوران ساده‌تر شده بودند و صخره‌های ناهموار و درخت‌های خشن را در دورنماهای کمینه یا پس زمینه‌های تقریباً خالی به تصویر می‌کشیدند. ون تا زمان مرگش در سال ۱۵۵۹ یکی از تحسین‌شده‌ترین نقاشان تاریخ چین محسوب می‌شد و این به خاطر مجموعه‌ی آثارش- از نخستین مناظر انبوه و پرشاخ و برگ تا این نمونه‌های متأخر خالی‌تر و ساده‌تر- و همچنین به دلیل شهرتی بود که به عنوان اصیل‌ترین و فرهیخته‌ترين «هنرمند فاضل» دوران داشت.