ژاك لويي داويد
1825- 1748 § فرانسوي
ژاك لويي داويد مرزهاي بين زندگي و هنر را محو كرد. او در وقايع پرتلاطم انقلاب فرانسه و عصر ناپلئون مي‌زيست و در عين حال به عنوان پرچمدار جنبش نئوكلاسيك نقش‌آفريني كرد.
ژاک لویی داوید در اوت ۱۷۴۸ در پاریس به دنیا آمد. پدرش تاجری مرفه بود که در ۹ سالگی او در جریان یک دوئل جان باخت. این ابتدای زندگی پر حادثه‌ی داوید بود. او تحت سرپرستی دو عموی خود قرار گرفت که هر دو معمار بودند. ابتدا انتظار می‌رفت که داوید راه آنها را ادامه دهد ولی تا پیش از سال ۱۷۶۵ مشخص شد که می‌خواهد نقاش شود. او نخست نزد هنرمند بزرگ روکوکو فرانسوا بوشه (۱۷۷۰ - ۱۷۰۳) رفت که یکی از بستگان دورش بود. اما بوشه به دلیل بینایی رو به زوال خود نمی‌توانست هنرآموز جدید بپذیرد و ژوزف ماری ویان را به عنوان معلم معرفی کرد. انتخاب خوبی بود. ویان از برندگان قبلی «جایزه‌ی رم» بود و علاقه‌ی بسیاری به آخرین نظریه‌های نئوکلاسیک داشت. این نظریه‌ها با الهام از هنر و ادبیات جهان باستان، هنرمندان را ترغیب می‌کردند تا از نظر اخلاقی دیدگاهی جدی اتخاذ کنند و خیال‌پردازی‌های شهوانی و بیهوده‌ی سبک روکوکو را کنار بگذارند.
آموزش کلاسیک
داوید با راهنمایی و یان مصمم به کس «جایزه‌ی رم» شد. او چهار بار شکست خورد و پس از سومین شکست، حتی نیمچه اقدامی برای خودکشی کرد. اما سرانجام در سال ۱۷۷۴ با نسخه‌ای خیره‌کننده از «تشخیص بیماری آنتیوخوس توسط اراسیستراتوس» پیروز این رقابت شد. یک سال بعد به همراه ویان که به تازگی به ریاست آکادمی فرانسه در رم انتخاب شده بود، به ایتالیا رفت.
به هنگام عزیمت داوید، هنوز تأثیرات روکوکو در کارش دیده می‌شد. او با اطمینان اعلام کرده بود که «آثار کلاسیک مرا مفتون نخواهند کرد». البته نمی‌توانست بیش از این در اشتباه باشد. او مبهوت قدرت مجسمه‌سازان کلاسیک شد و طرح‌های سردستی فراوانی از آنها تهیه کرد که تا پایان عمر از این طرح‌ها بهره می‌برد. داوید از بقایای باستان‌شناختی موجود در پمپئي و هرکولانیوم که به تازگی حفاری شده بودند، بازدید کرد و از دیدن کار استادان قدیم به ویژه رافائل، پوسن و کاراواجو دچار شگفتی شد. داوید در سال ۱۷۸۰ به پاریس بازگشت.
