صبح روز بعد، قبل از اینکه درهای باغ وحش را باز کنند، سری به کتابخانه زدم. صدها جلد کتاب آنجا بود و کتاب هایی که دنبالشان می گشتم نگرانم کردند.
توی آن کتاب ها با کمک تعداد زیادی تصویر توضیح داده بودند که حیوانات کجا و چطور زندگی می کنند منظورم حیوانات بیرونِ باغ وحش است. توی کتاب ها همه چیز را نوشته بودند. نوشته بود حیوانات مجبور هستند تمام روز را دنبال غذا بگردند دلم برای همه شان به درد آمد.
آرزو کردم کاش همه ی کرگدن های دنیا را به باغ وحش بیاورند. چون باغ وحش جایی است که هر روز غذای ما را می گذارند جلویمان و مجبور نیستیم دنبالش بگردیم.
به جز این ماجرا، هیچ چیزی پیدا نکردم که برای حل پرونده کمکم کند.
طوطی پلیسه، دستیارم روی صندلی من به خواب رفته بود بیدارش کردم.
با هم توی خیابان اصلی جلو رفتیم در تک تک خانه ها را زدیم و پرسیدیم کسی کارلوتو پنگوئنه را طی چند روز گذشته دیده یا نه.
اصلاً تحقیقات آسانی نبود.
سیبیلینا ماره هیس هیس کنان گفت «من هیچ وقت چشم هام رو نمی بندم ولی چیزی رو می بینم که برام مهمه غذا. فکر پنگوئن هم باعث ث ث ث ث ث می شه دهنم آب بیفته چه غذای لذیذی»