طوطی پلیسه را مرخص کردم. دستور دادم به صحنه ی جرم برگردد و از همه ی جزئیات سر در بیاورد.
باید حالم را جا می آوردم. مسموم کردن استخر دلفین ها حالم را گرفته بود. چه کار کثیفی بود.
آرام آرام رفتم توی برکه ام. همان طور که سرم می رفت زیر آب، مغزم بیشتر به کار می افتاد. با خودم گفتم «جرم» توی شب اتفاق افتاده. موقع بسته بودن باغ وحش ... با این حساب کار ما خیلی آسون تر می شه چون مجرم از بازدید کننده ها نبوده رو همین حساب خیلی از مظنون ها از فهرست خط می خورن.
باید می فهمیدم آن شب چه کسانی توی باغ وحش مانده اند. حسابی به فکر رفتم. «صاحب باغ وحش!» نه. باید بی خیال این یک نفر می شدم اصلا معنی نمی داد! چرا او باید مارتینا دلفینه، محبوب ترین حیوان باغ وحش خود را مسموم می کرد؟ آن هم وقتی نصف بازدید کننده ها فقط می آمدند که مارتینا دلفینه را ببینند. نه اصلاً کار صاحب باغ وحش نبود. با خودم گفتم: «شاید کار مراقب هاست.» «نه ممکن نیست کار آن ها باشد. آن ها هر شب ساعت ده می روند!» «شاید هم کار نگهبان است.» نگهبان را هم بی خیال شدم چون اتاقک او درست رو به روی قفس من است. اگر جایی می رفت حتماً گوش های تیزم صدایش را می شنیدند!