وقتی بار اول دیدمت، گوشه ی واحد دانشجوها نشسته بودی تو متوجهم نشدی، گرچه باید خیلی به نظر می اومدم، چون بین اون همه دانشجو لباس منحصر به فردی پوشیده بودم. دوست هات دورت بودن اون قدر محکم خندیدی که باید اشک چشم هات رو پاک می کردی. قهوه م رو به میز کنارتون آوردم، جایی که بین برگه هام بچرخم و به حرف هات گوش بدم که داشتی نامفهوم از این شاخه به یه اون شاخه می پریدی، جوری که زن ها همیشه حرف می زنن. بالاخره برگه هام رو زمین گذاشتم و راحت نگاهت کردم. فهمیدم همه تون دانشجوی هنرید و تو هم سال آخرت بود. باید این رو حدس می زدم از رفتاری که توی بار داشتی دوست هات رو که اون طرف اتاق بودن صدا کردی و یا اون صدای بلند بدون این که برات مهم باشه یا بگی ممکنه بقیه چه فکری بکنن، می خندیدی. اونجا بود که اسمت رو فهمیدم جنا. یکم ناامید شدم وقتی اسمت رو شنیدم موهای پر زرق و برقت و پوست سفیدت بهت زیبایی نقاشی های ایتالیایی رافائل رو داده بود و من اسم قدیمی تری ازت تصور می کردم. چه می دونم. شاید اورلیا یا النور. گرچه بدون شک می گم جذاب ترین آدم تو گروه بودی بقیه گستاخ بودن خیلی معلوم بود. حتما تو هم همسن اونا بودی، حداقل پونزده سال از من جوون تر ولی حتی اون موقع هم بلوغی تو صورتت داشتی. دور و بر بوفه رو نگاه می کردی، انگار دنبال کسی می گشتی. بهت لبخند زدم ولی تو ندیدی.