امروز از پدر برای پای مصنوعی اش قالب گرفتند. در تمام مدت او شوخی می کرد انگار که برای یک کت و شلوار جدید اندازه هایش را می گیرند. اذعان می کنم که خوش اخلاقی او به من هم سرایت کرد. فقط دیدم بهانه ای تراشیده ام و یک گوشه ی اتاق بیمارستان نشسته ام و از
بودنش لذت می برم. در گذشته اصلاً این طور نبود قبلاً یک نفر برای این که پدرم را ملاقات کند باید دلایل موجهی می داشت. تازه معمولاً هم در دسترس نبود. حتی اگر هم بود، وقتش بسیار محدود بود. هیچ کس نمی توانست بی دلیل در کتابخانه ی فاول را باز کند و یک دفعه وارد شود. اما حالا، احساس می کنم در کنار او زیادی نیستم و این احساس بسیار خوبی است.
پدرم قبلاً هم دوست داشت نطق های خردمندانه کند، اما حالا این نطق ها نطق های فلسفی بودند نه مالی در گذشته، او فقط با من در مورد آخرین قیمت های سهام در روزنامه ی تایمز مالی صحبت می کرد. به من می گفت نگاه کن آرتمیس همه چیز سقوط کرده. اما نرخ طلا ثابت مونده به خاطر این که مقدار طلا در دنیا محدوده پسر تا اون جایی که می تونی طلا بخر و جمع کن من هم خوشم می آمد به این جملات گهربار گوش کنم ولی حالا انگار فهمیدن حرف های پدرم برایم سخت است.