کتاب آرزوهای برباد رفته، رمانی بزرگ از یکی از قله‌های ادبیات فرانسه و حتی جهان، اونوره دو بالزاک. این رمان بزرگ به تعبیر خیلی از منتقدین، مهم‌ترین و بزرگترین رمان تاریخ ادبیات فرانسه‌ست.
کتاب آرزوهای برباد رفته، حماسه‌ای بزرگ از این نویسنده مهم فرانسوی به سرگذشت دو دوست به نام‌های داوید سشار و لوسین دو روپامبره می‌پردازه. این دو دوست، علاقه شدیدی به ادبیات و شعر دارند. هردو شاعرند و همه عمرشون رو وقف این مسئله میکنند. یکی از این دو دوست- داوید- دست به ابتکاری میزنه و شیوه جدیدی برای تولید کاغذ ارزون پیدا می‌کنه. داوید مسیر خودش رو از کتاب و شعر و شاعری جدا می‌کنه. اما دوست دیگه- لوسین- هم‌چنان به جهان شاعری ادامه میده.
اونوره دو بالزاک با هنرمندی تمام تقابل این دو راه رو نشون میده؛ راه کسی که تسلیم شده، از جهانِ مبارک شاعری دور شده و پول (مسئله‌ای که یکی از دغدغه‌های اصلی بالزاک بود) به همه‌ی هم و غم‌اش تبدیل شده. مسیری که میتونه در نهایت به یه تراژدی ختم شه.
لوسین که به شاعری ادامه داده، به واسطه آشنایی با یک خانم متاهل پاش به محافل پاریسی باز میشه. مثل خیلی از مردهای پاریسی و خیلی از شخصیت‌های داستان‌های بالزاک. مواجهه و برخوردهای این شاعر با اشراف‌زاده‌ها و ثروتمندان پاریسی، باعث یه کشف بزرگ برای لوسین میشه: توی زندگی اشرافی پاریسی، هنر و ادبیات جایگاهی نداره و فقط چیزهایی مثل پول و ثروت و سیاست و بی‌اخلاقی و هرزگی باعث پیشرفت میشه.
کتاب آرزوهای برباد رفته، همیشه در طول تاریخ مورد توجه همه مخاطبین ادبیات بوده. هر نویسنده‌ای، از هر سبک و طریق و با هر نگرشی به ادبیات، این شاهکار بزرگ بالزاک رو ستایش کرده.
بالزاک این کتاب رو توی سه بخش نوشته:
بخش اول: دو شاعر
بخش دوم: بزرگمرد شهرستانی در پاریس
بخش سوم: رنج‌های مخترع
ما حالا این فرصت رو داریم که با ترجمه محمد جعفر پوینده و به همت نشر نی به سراغ این شاهکار بالزاک بریم.
بخشی از این کتاب میخونیم:
بسیاری از زنان چنان در پرستش خود مبالغه می کنند که می خواهند همیشه بت ایشان خدایی باشد؛ بالعکس کسانی که مردی را پیش از آنکه برای خاطر خود دوست داشته باشند برای خاطر خودش دوست می دارند، به همان اندازه که بزرگی های او را می پرستند، حقارت هایش را هم می پرستند.