در یکی از بعد از ظهرهای سرد ماه اکتبر دوشیزه کورنیلیا همان طور که روی صندلی گهواره ای، جلوی آتش خانه ی کوچک نشسته بود گفت بله دو هفته پیش بچه ی هشتم به دنیا آمد یک دختر است فرد ادای دیوانه ها را در می آورد و می گفت که دلش پسر می خواسته البته واقعیت این است که او اصلاً این بچه را نمی خواست. اگر پسر می شد می خواست داد و فریاد کند که چرا دختر نشده آن ها به جز این بچه چهار دختر و سه پسر دارند به نظر من دختر و پسر بودن آخری فرقی به حال کسی نمی کرد. به هر حال او یک مرد است و هر طور بود باید قیل و قال راه می انداخت نوزاد با آن لباس های کوچکش موجود واقعا قشنگی است و چشم های سیاه و دست های کوچکی دارد.
آنی گفت باید به دیدنش بروم. من عاشق نوزادم و به فکر قشنگی که لحظه ای به ذهنش خطور کرد لبخند زد دوشیزه کورنیلیا گفت: نوزادها دوست داشتنی اند ولی بعضی ها بیشتر از نیازشان بچه دارند. دختر عمو فلورای بیچاره ی من یازده تا بچه دارد او حسابی اسیر آن هاست شوهرش سه سال پیش خودکشی کرد، درست مثل یک مرد!
آنی با حیرت پرسید: «چرا این کار را کرد؟» یکی از مشکلاتش را نتوانست حل کند؛ به همین خاطر توی چاه پرید. یک مزاحم کم. از اولش آدم زورگویی بود البته این کارش چاه را خراب کرد. فلورا دیگر دلش نیامد از آن چاه استفاده کند زن دل نازک مجبور شد یک چاه دیگر بکند. حسابی توی خرج افتاد آب چاه جدید هم پر از املاح بود. شوهرش اگر می خواست خودش را غرق کند می توانست توی این همه اب بندر شیرجه بزند نه؟ چنین مردهایی اصلا قابل تحمل نیستند.