بعد از چند ساعت کار روی گزارش بودجه به این نتیجه رسیدم که به وقفه ای برای استراحت نیاز دارم بنابراین دوباره به اتاقم برگشتم تا نینا مرا ماساژ دهد. عاشق این خوشگذرانی های کوتاه طول روز بودم. پوشیدن لباس هایی که درست اندازه ی بدنم دوخته شده بود، خوردن دسرهای خوش رنگ و لعابی که روزهای پنج شنبه به وفور حاضر می شد. همچنین مبنع بی پایانی از چیزهای زیبایی که همگی مزایای جانبی بود؛ و تمام این ها بخش های دلخواه من از شغلم بود. اتاقم مشرف به باغ های داخل قصر بود. هر اندازه که خورشید در آسمان انجلس جا به جا می شد نور گرم و مایل به رنگ زرد دیوارهای مرتفع را روشن می کرد. تمام حواسم را به حرارت آفتاب و انگشت های نینا متمرکز کردم به هر حال، حالت صورتش خیلی عجیب شد انگار اون چند لحظه توی اتاق حضور نداشت و فکرش جای دیگه ای بود. سعی می کردم حالت چهره ی پدرم را در صبح آن روز که انگار لحظاتی از آن مکان و از شخصیت خودش به جای دیگری کوچ کرد برای نینا توصیف کنم ولی درک آن موقعیت کار سختی بود. حتی نمی دانستم سراغ مادرم رفت یا نه چون دیگر به دفتر کار برنگشت.
فکر می کنین کسالت دارن؟ این روزها خیلی خسته به نظر می آن. نینا حین حرف زدن با انگشتان جادویی اش من را ماساژ می داد.
فکر کردم که پدرم دقیقاً خسته به نظر نمی آید و پرسیدم: «واقعاً؟ شاید هم به خاطر فشار عصبیه با وجود این همه تصمیمی که باید بگیره مگه ممکنه عصبی نباشه؟»
گفت: و یه روز شما جای ایشون خواهید بود.