هنگامی که فیلسوف تبعیدی ارنست کاسیرر در آوریل 1945 درگذشت، نسخه خطی بعداً به عنوان اسطوره دولت روی میز او در آمریکا منتشر شد. از آنجایی که او خود قربانی اسطوره نژادی بود که در دوران رایش سوم مورد استفاده سیاسی قرار می‌گرفت، متوجه شده بود که هوشیاری فلسفی در برابر اسطوره بدخواهانه در چهره های مختلف آن چقدر مهم است. مانند هیولای هرج و مرج، تیامات، باید مدام تحت تسلط «قدرت های فکری، اخلاقی و زیبایی شناختی» قرار می‌گرفت. ایدئولوگ ناسیونال سوسیالیسم، آ. روزنبرگ، اصطلاح اسطوره را برای باور یا تصور زندگی که برای حفظ دولت جدید بود، به کار برد. اسطوره رایش سوم برتری و شکوه نژاد آریایی بود. علاوه بر این، هیتلر ایدئولوژی یا فلسفه رسمی لازم را با یک دین مقایسه کرد. باید مانند یک دین غیر قابل تحمل باشد. خواستار تسلیم کامل، سازماندهی و از خود گذشتگی نسبت به مبارز بود. حتی موسولینی، همرزم هیتلر، از زبانی مشابه استفاده می کرد، هرچند که ماده تا حدی متفاوت بود. بنابراین، موسولینی در یک سخنرانی در ناپل در سال 1922 گفت: «ما اسطوره خود را خلق کرده‌ایم. اسطوره یک ایمان است، یک اشتیاق است. لازم نیست که واقعیت داشته باشد. این یک واقعیت است با این واقعیت که هست. یک امید، یک امید، یک ایمان، که شجاعت است، اسطوره ما ملت است، اسطوره ما عظمت ملت است!». دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم مبتلا به نقص و بی عدالتی و رنج ناشایسته است. همه اینها باید زیر آتش و آب برود تا دنیای جدیدی خلق شود، تا دوران طلایی یا بهشت گمشده بازگردد. اما این رستگاری وجود ناگزیر مستلزم یک قربانی کفاره است. خود شاعر به عنوان منادی انقلاب، هم نبوت می شود و هم رسول، هم شهید و هم فداکار و در این نقش آخر خود را با مسیح یکی می‌داند. در اینجا مایاکوفسکی می‌تواند به نظر برسد که با نظریه مارکسیستی در تضاد است. مارکس قاطعانه هرگونه اسطوره‌سازی انقلاب را رد کرده بود، اگرچه نوشته‌های خود او در این زمینه بی‌چالش باقی نمانده است. یکی از مخالفان او سورل است که علاوه بر تأکید بر اهمیت اسطوره اجتماعی، مدعی شد که مارکس شخصاً از زبان پیشگویی و اسطوره استفاده می‌کند.