ماکس فریش به همراه فریدریش دورنمات، دو نویسنده بزرگی هستند که هم توی رمان¬نویسی و هم توی نمایشنامه¬نویسی، حرف¬های زیادی برای گفتن دارن و سردمدارهای ادبیات کشور سوئیس توی قرن بیستم¬اند. هویت فردی یکی از مسئله¬ها و دغدغه¬های اصلی ماکس فریش محسوب می‌شه و آزادی فردی به شکلی که هر آدمی، رفتارهایی متناسب با خواسته¬های خودش، حتی بعضاً بر خلاف عرف رو به راحتی بتونن انجام بدن. کتاب با فضایی کافکایی شروع می‌شه. فردی که شیش سال مفقودالاثر بوده، حاالا بالاخره توی سوئیس توی ایستگاه قطار دیده می‌شه و پلیس فکر می‌کنه که اون همون آناتول لودویگ اشتیلر، مجسمه¬ساز معروفه. اون¬رو به جرم همکاری با روس¬ها زندونی می‌کنن، در حالیکه او خودش رو جیمز وایت معرفی می‌کنه و می‌گه که من اشتیلر نیستم. و مابقی داستان جیمز وایت توی داستان مشغول تعریف داستان¬های مختلف با هویت-های مختلفه و توی همه¬ی اون¬ها هویت خودش ¬رو انکار می‌کنه. اما کم¬کم که داستان جلو می‌ره و شخصیت¬های واقعی از زندگی خود اشتیلر وارد داستان می‌شن، داستان پیچیده¬تر می‌شه و وارد فاز تازه¬ای می‌شه که خواننده¬ رو به نحوی به یاد مرحوم ماتیا پاسکال شاهکار به یاد موندنی لوئیجی پیراندلو، نویسنده ایتالیایی برنده جایزه نوبل می‌ندازه. کتاب دو قسمت داره. بخش اول که خاطرات روزانه جیمز وایته که بخش عمده رمان ¬رو شکل می‌ده و قسمت دوم که یادداشت¬های دادستان پروندس. ماکس فریش، با فضایی کافکایی و ساختاری هزار و یک¬شبی و زبانی فاخر رمانی ¬رو نوشته راجع به ارزش¬های لیبرالیسم راجع به آزادی¬های فردی در ساختار حکومت، اینکه هر آدمی تا کجا حق داره که حرف بزنه، عمل کنه و تصمیم بگیره و هویت یه انسان مدرن ¬رو چه چیزی غیر از اسم و فامیل شناسنامه¬ای اون شخصیت مشخص می‌کنه. عنوان فرعی داستان که هویت گمشده هم هست در واقع به همین بخش از موضوع داستان حرف می‌زنه. اما ماکس فریش پاش ¬رو فراتر می‌ذاره و با استفاده از ساختار اسطوره¬های یونانی عمقی به داستانش می‌ده که در نوع خودش بی¬نظیره.