ریشه اصلی داستان های دانیل خارمس، مثل بقیه هنرمندهای سورئالیست، شباهت خیلی زیادیه که با شعر دارن. خب این خیلی هم بی دلیل نیست، چون آندره برتون، سردمدار سورئالیست ها، در واقع شاعره. تفکر هنرمندای سورئالیست و اهمیتی که به ضمیر ناخودآگاه میدن، نتیجه ش یک سری تصاویر یا موقعیت هاییه که خواننده یا بیننده باید ارتباط اون ها رو درک کنه، هر چند بعضی وقت ها ارتباط گرفتن با این کارها خیلی سخت میشه چون این قدر اون تصاویر و کلمات ریشه توی ناخودآگاه هنرمند دارن و شخصیه که شاید هیچ کس غیر از خود خالق اثر نتونه معنایی رو از دل این کولاژ سوژه ها بیرون بکشه و اما همین هم باعث تفسیر پذیری خود اثر میشه و هر کس متناسب با دیدگاه خودش میتونه استنباطی از داستان ها داشته باشه. داستانک های کتاب امروز چیزی ننوشتم دانیل خارمس هم از همین دست داستان هاس. داستانک هایی که بعضی وقت ها فقط شاید چند تا جمله باشن که تو نگاه اول از خودتون بپرسید دقیقا چه اتفاقی افتاد یا اینکه خوب این الان یعنی چی؟ اما با کمی صبر و تحمل و اجازه دادن به ته نشین شدن داستان توی ذهنتون اون موقع است که با عمق داستان های خارمس ارتباط میگیرین. خارمس توی کتاب امروز چیزی ننوشتم خیلی جاها با رنگ ها عددها و حتی اسم ها بازی میکنه و اون ها رو شبیه شخصیت های داستانی میسازه و از دل همین بازی هاس که قدرت طنزپردازی و قصه گویی خودش رو به رخ میکشه. یکی از نویسنده ها راجع به خارمس میگه که: دانیل خارمس مثل یه شاعر داستان مینویسه. بیشتر جمله های اون وزن و قافیه دارن. بعضی وقت ها داستانی رو میگه و بعد خودش هم این داستان رو نقض میکنه. از طرفی کتاب امروز چیزی ننوشتم میتونه برای علاقه مندان به فیلمسازی هم جالب باشه، چون بهشون کمک میکنه که بفهمن چطوری میتونن از دل ساده ترین اتفاقات روزمره معنایی برای دنیا رو بیرون بکشن و از این لحاظ پر از ایده های تازه و خلاقانه س.