ابتدا همه روزها برای مری لناکس درست مثل هم بود هر صبح او در اتاق تزیین شده اش بیدار می شد و می دید که مارتا در حال درست کردن آتش بخاری دیواری است. او صبحانه اش را در اتاق پهلویی می خورد هیچ چیز در آن اتاق او را سرگرم نمی کرد و بعد از صبحانه از پنجره اتاقش به بیشه زار وسیع که به نظر می رسید به هر سو گسترش یافته و سر به آسمان برده است خیره می شد بعد از مدتی خیره شدن متوجه می شد که اگر بیرون نرود باید داخل بماند و آن جا هم کاری نیست که بکند پس بیرون می رفت او نمی دانست که این بهترین کاری بود که می توانست انجام دهد و نمی دانست که وقتی شروع به قدم زدن می کند و یا حتی در مسیر خیابان ها می دود خون در رگ هایش به جریان می افتد و خودش را با جنگیدن با بادی که در طول بیشه زار می وزد قوی تر می کند او فقط برای گرم شدن می دوید و از باد شدیدی که نعره می زد و به صورتش می خورد و مانند غولی نامرئی او را به عقب می راند عصبانی بود ولی کشیدن نفس های عمیق در هوای تازه خشن و پر کردن ریه هایش از این هوای سالم که برای بدن لاغرش مفید بود باعث شد که رنگ سرخ به گونه هایش بنشیند و بدون اینکه خودش بداند چشم های بیجان او را درخشان سازد. اما بعد از گذراندن چند روز خارج درهای بسته سرانجام یک روز صبح با احساس گرسنگی بیدار شد و وقتی سر میز صبحانه نشست و خیلی متکبرانه به حلیم نگاه کرد برخلاف همیشه که آن را عقب می زد قاشقش را برداشت و شروع به خوردن کرد تا ظرف کاملاً خالی می شد.
مارتا گفت مثل این که امروز صبح خوب پیش رفتی این طور نیست؟ مری در حالی که خودش هم از این میل تعجب کرده بود، گفت خیلی خوشمزه بود.