تمام مسیر بازگشت به قصر دست و پاهایم را به نگهبان ها کوبیدم و فریاد کشیدم آن ها مجبور بودند مرا خیلی محکم نگه دارند و می دانستم بعداً جای کبودی روی بدنم باقی خواهد ماند ولی برایم مهم نبود باید می جنگیدم صدای یکی از آن ها را شنیدم که پرسید اتاقشون کجاست؟ و وقتی بدنم را پیچ و تاب دادم خدمتکاری در انتهای راهرو ظاهر شد او را نشناختم ولی مشخص بود که او مرا می شناخت. نگهبان ها را تا در اتاقم همراهی کرد صدای خدمتکارهایم را شنیدم که از نحوه برخورد آن ها با من شاکی بودند. وقتی نگهبان ها مرا روی تختم انداختند یکی از آن ها خرناسی کشید و گفت خانم آروم باشید؛ این رفتار شایسته ی شما نیست.
جیغ کشیدم گورتون رو از اتاقم گم کنید. خدمتکارهایم که همگی اشک می ریختند به سمت من هجوم آوردند مری سعی می کرد خاک را از روی لباسم بتکاند ولی من با کف دستم ضربه ای به دستش زدم و او را دور کردم آن ها می دانستند. می دانستند و به من هشدار ندادند.
سرشان داد کشیدم شما هم برید همه تون گم شید همین الان!
آن ها با شنیدن این جملات عقب رفتند و رعشه هایی که جثه ی کوچک لوسی را بیقرار کردند مرا از گفته ی خودم پشیمان کردند؛ ولی باید با خودم خلوت می کردم.
آنه آن ها را عقب کشید و گفت: معذرت می خوایم خانم. آنها می دانستند چقدر با مارلی صمیمی بودم.
نجوا کردم: فقط برید.
برگشتم و صورتم را در بالشت فرو کردم.