ایده ی خوبی بود من نمی دانستم چطور برگردم.
خدای من زخم می سوخت. نمی توانستم تمرکز و فکر کنم. از خیابان پشتی بین دو آپارتمان گذشتم. دیدن آن مناظر به من فهماند که در منطقه ی خوبی از شهر نیستم عموماً درجه شش ها و هفت ها مجبور بودند در آپارتمان های تنگ زندگی کنند.
جایی برای رفتن نداشتم بنابراین در کوچه ی کم نوری راه رفتم و خودم را با فشار پشت تلی از زباله ی قوطی های کنسرو جا دادم شب خنکی بود ولی روز قبل مثل یکی از روزهای گرم انجلس بود و بوی گندی از قوطی های کنسرو می آمد.
بین آن بوی بد و دردی که می کشیدم حس کردم حالت تهوع دارم آستین راستم را بالا کشیدم سعی کردم در صورت لزوم دستم به زخم نخورد دست هایم می لرزید یا از ترس و یا به خاطر آدرنالین.
و وقتی بازویم را خم کردم دلم می خواست جیغ بکشم. لب هایم را به هم فشردم تا صدای فریاد از دهانم خارج نشود ولی حتی در آن ناله های خفه ام در آن سکوت شنیده می شد.
صدای نازکی پرسید چی شده؟ سرم را فوراً برگرداندم تا ببینم صدا از کجا می آید. دو چشم درخشان در اعماق تاریک کوچه دیده می شد با صدایی لزران پرسیدم کی اون جاست؟ بیرون خزید و گفت بهت صدمه ای نمی زنم منم شب بدی داشتم.
دختری که شاید پانزده ساله بود از میان سایه ها بیرون خزید و برای دیدن بازویم جلو آمد با دیدن زخمم نفسش بند آمد با حالتی دلسوزانه گفت خیلی دردناک به نظر می آد.
من که نزدیک بود از درد گریه کنم ناخودآگاه گفتم: «تیر خوردم.»