هر آنچه در این دنیا می‌بینم حرکتی توأمان به پیش و به پس دارد، مثل دم آهنگری. همه چیز با فشار یک دکمه‌ی سبز یا سرخ در جهت مخالف مسیر قبلی خود به حرکت در می‌آید، و این است آنچه چرخ این جهان را به حرکت وا می‌دارد.
آنجا، زیر نور لامپ، بر میزی کتاب تئوری آسمان‌های کانت انتظارم را می‌کشید. در کنار آسانسور حمل بار، بسته‌بندی‌های کاغذ آماده ایستاده بودند و چون در آن روز خاص بسته‌ای شامل صد تا باسمۀ بزرگ خیس و مچاله از نقاشی «گل‌های آفتابگردان» ونگوگ به دستم افتاده بود دیواره‌های اطراف تمام این بسته‌بندی‌ها، به رنگ طلایی و نارنجی، بر زمینه‌ای آبی می‌درخشید و عفونت موش‌ها و لانه‌های له شده و کاغذ پوسیده و گندیده را قدری تحمل‌پذیرتر می‌کرد. در این بین، به حسب فشردن دکمه‌ی سبز یا قرمز، دیواره طبله عقب و جلو می‌رفت و من در قفسه‌های کوتاه، کتاب تئوری آسمان‌های کانت را می‌خواندم که می‌گفت: «در سکوت شبانه، وقتی که حواس انسان آرام گرفته است، روحی جاودان، به زبانی بی‌نام با انسان از چیزهایی، از اندیشه‌هایی سخن می‌گوید که می‌فهمی ولی نمی‌توانی وصف کن.»