لی لی کیمبل چند تا روزنامه کهنه روی میز آشپزخانه پهن کرد. تا روغن سیب زمینی هایی را که در تابه سرخ می شد بگیرد. او با صدایی ناموزون یکی از آوازهای معروف روز را زمزمه می کرد. در همان حال سرسری به سطور روزنامه ای نگاه می کرد که رو به رویش پهن بود. ناگهان زمزمه اش را قطع کرد و فریاد زد: جیم جیم گوش کن تو رو خدا گوش کن. جیم کیمبل مرد مسنی بود معمولاً کم حرف می زد. او داشت در ظرفشویی ظرف ها را می شست. جیم برای جواب دادن به همسرش از تکه کلام مورد علاقه اش استفاده کرد: ها؟
گوش کن توی روزنامه نوشته هر کس از خانم هلن اسپن لاو هلیدی که نام خانوادگی او کندی است خبری دارد با آقایان رید و هاردی در سات همپتن رو تماس بگیرد. فکر می کنم منظور همان آقای هلیدی است که من در سنت کاترین برایش کار می کردم. آن ها خانه را از خانم فیندسن خریده بودند. او و شوهرش. اسم خودش هلن بود، درسته. او خواهر دکتر کندی بود. همان دکتره که همیشه می گفت باید لوزه سومم را در بیاورم.