دو مسافر شب ناآرامی را گذراندند هر دو مجبور بودند نوبتی نگهبانی دهند. هیچ یک مطمئن نبودند که جنگجوی محلی برای گرفتن انتقام در تاریکی شب بازنگردد هر چند از قرار معلوم ترسشان بی جهت بود چون آن شب هیچ خبری از دپارنیو نشد. صبح روز بعد وقتی اسب هایشان را در طویله ی پشت عمارت زین می کردند مسافرخانه چی با دلهره و نگرانی به هالت نزدیک شد و با لحنی عذرخواهانه گفت نمی دونید از این که مسافر خونه ی منو ترک می کنید چه قدر متأسفم. هالت شانه اش را به گرمی فشرد تا نشان دهد که از او ناراحت نیست. من موقعیت تو رو درک می کنم رفیق مثل این که نتونستیم توی دل قلدر شهرتون جا باز کنیم. مسافرخانه چی سراسیمه نگاهی به اطراف انداخت تا مطمئن شود کسی زاغش را چوب نمی زند و چغلی اش را به دپارنیو نمی کند بعد به نشان موافقت سر تکان داد. هالت حدس زد که این اتفاق پیش از این هم بارها در شهر تکرار شده است. لحظه ای دلش به حال مردی که شب گذشته به شوالیه ی سیاه پوش خندیده بود سوخت حتماً برایش گران تمام می شد.
مسافرخانه چی پچ پچ کنان گفت اون خیلی آدم بدیه؛ گردن کلفت و زورگو ولی از دست ما کاری بر نمی.آد اون یه هنگ سرباز پشت سرش داره و ما یه مشت کاسبیم با دست خالی. هالت گفت کاش می تونستیم کمکتون کنیم ولی ناچاریم به راه مون ادامه بدیم بعد لحظه ای درنگ کرد و با لحن ساده لوحانه ای پرسید راستی کرجی رودخانه له سورجس هر روز کار می کنه؟ له سورجس رودخانه ای بود که از شهر می گذشت و پانزده فرسخی به سمت غرب درازا داشت هالت و هوراس باید به سمت شمال می رفتند ولی هالت مطمئن بود که دپارنیو از همه پرس و جو می کند تا ردشان را پیدا کند و دنبالشان برود.