فردای روز جشن عید پنجاهه که در آن میز گرد در کملات معرفی شد آرتور شاه اندوهگین از حرف های عجیب مرلین سوار بر اسب به تنهایی در جنگل پیش می راند ناگهان در میان راه مرلین مقابلش ظاهر شد. آن ساحر مهربان گفت من آمده ام با تو وداع کنم و آخرین هشدارهایم را باز گویم. از شمشیرت اکس کلیبر و همچنین غلاف جادویی آن به خوبی مراقبت کن و مراقب زن بدجنسی که آن را از تو میورباید باش. او بعدها مادر شوالیه ی شریری خواهد بود که در دشت کملان تو را به زمین می افکند با این همه این زن در نهایت با تو خواهد بود و شر و بدی از وجودش رخت می بندد... و همو بعدها به همراه دیگران تو را به آوالون خواهد برد... از این دیگران یعنی همان بانوهای آوالون یک نفر اکنون منتظر من است و آن بانو نیمو است. او مرا مادامی که هنوز زنده هستم در زمین دفن می کند.
آرتور پرسید: نمی توانی با مهارت های جادویی ات از چنگ او فرار کنی؟
اوه مرلین من نمی خواهم تو را از دست بدهم.
مرلین جواب داد خیر این سرنوشت من است و به خاطر سعادت لوگرس و برای توست زین پس باید به تنهایی لیاقت و مقاومتت را نشان دهی سپس مرلین به همراه بانو نیمو در اعماق جنگل ها پیش رفتند تا این که سرانجام به سرزمین گوئیند رسیدند؛ جایی که پنت پادشاهش بود. آن ها در قلعه ی او اتاقی گرفتند و همان جا اتراق کردند. فردای آن روز پیش از آن که دوباره به راهشان ادامه دهند مرلین با همسر پادشاه پنت که اسمش الین بود، صحبت کرد.
او گفت: تو صاحب یک پسر هستی جوانی شگفت انگیز که بانوی دریاچه او را از گهواره اش ربوده و سال های زیادی با او زندگی کرده است. نام این پسر لونسلت است و یک الین دیگر به وقتش از او فرزند پسری به نام گلاهد خواهد آورد. این دو شوالیه یعنی لونسلت و گلاهد در آینده بهترین شوالیه های میز گرد و بزرگترین افتخار سرزمین لوگرس خواهند بود.