بچه صیادها برای گرفتن ماهی به دریا نمی روند (رودخانه ، چرا) آنها کنار دریا روی ماسه جایی که دریا کف دهانش را بالا می آورد بازی می کنند. راه می روند یا می نشیند تا صیادها باتور از آب بیایند. هی.... ها... هی... ها. طناب ها را بکشند، حالا بچه صیادها ماهی هایی را که دمشان را به زمین می زنند و قبل از آن که مرگ چشم هایشان را پر کند (می دانی که ماهی ها پلک نمی زنند و اصلا آنها پلک ندارند) از تور بیرون می کشند و پرت می کنند روی ماسه. ماهی های حرام را دوباره به آب می دهند و ماهی های سفید آن طرف... کپورها اینجا ... روی ماسه... همین طوری دیگر... همین طوری ... همه را تا آرام شدن تمام ماهی ها. عجیب این که ماهی ها بلد نیستند جیغ بکشند. روزهای باران آنها دیر می میرند. در آخرین لحظه وقتی که رمق ندارند دمشان را تکان می دهند و از گرم شدن پولکهایشان چیزی نمی فهمند (فقط ما آدم ها می دانیم که می میریم، میفهمی که) چند قطره باران، مرگ را دو سه قدم از ماهی ها دور میکند، می شود این طوری هم گفت که مرگ سیگاری روشن می کند و آن قدر همان طرف ها قدم می زند تا باران بند بیاید.