پدیدارشناسی اندیشه‌ای فسلفی است که جدای از سخت بودن فهم آن و دشوارنویسی فیلسوفان پیرو این اندیشه، خود شکل‌گیری آن نیز چنان گسترده است که گاهی گذاشتن نام درستی بر آن سخت می‌شود. بعضی آن را یک ایده، بعضی آن را یک جنبش فکری و بعضی انقلابی در اندیشه داسته‌اند. پدیدارشناسی را باید با سخت بودن و دشوارنویسی شناخت بود. درست از آنجایی که هگل در کتاب پدیدارشناسی روح بنیان دشوارنویسی را گذاشت، فلسفه‌ورزی وارد دنیای جدیدی شد. اما هوسرل و شاگرد سرکش او مارتین هایدگر را باید به نوعی بنیان‌گزاران اصلی پدیدارشناسی دانست. اندیشه‌ای که در آلمان شکل گرفت و در فرانسه به طور کامل بسط داده شد. اما پدیدارشناسی دقیقا چیست؟ پدیدارشناسی بیش از هرچیز یک روش است. روشی برای بررسی جهان و ذهن. ادموند هوسرل به عنوان بنیان‌گزار اصلی این اندیشه در طول نوشته‌ها و فلسفه‌ورزی‌هایش سعی می‌کرد همچون علوم که به دنبال پیدا کردن یک فرمول مشخص برای هر موضوعی است، برای فلسفه نیز یک فرمول مشخص را تعیین کند که به وسیله آن تمام جهان و مباحث فلسفی را توضیح دهد. این اندیشه و هدف در اندیشه هایدگر با مفهوم «دازاین» خودش را نشان می‌دهد. دازاین به معنی موجودی است که «از هستی خود آگاه است» و می‌داند که یک روزی می‌میرد. در حال حاضر تنها دازاینی که می‌شناسیم انسان است. پدیدارشناسی به واسطه بررسی‌هایی که تمام حوزه‌های فلسفه را درگیر می‌کند دارای دشواری‌هایی در فهم آن است که مراجعه به نویسندگان فارسی‌زبان و خواندن درباره آن پیش از مطالعه کتب اصلی این جنبش را ضروری می‌سازد. زمینه و زمانه پدیدارشناسی اثر سیاوش جمادی یکی از بهترین ورودها به این جنبش است که توسط نویسنده‌ای جمع‌آوری شده که خود از مترجمان کتاب‌های این حوزه است؛ از جمله کتاب هستی و زمان مارتین هایدگر که بسیاری آن را دشوارترین کتاب فلسفی قرن بیستم دانسته‌اند. زمینه و زمانه پدیدارشناسی شاید در حال حاضر جامع‌ترین کتاب تالیفی فارسی درباره این جنبش فکری باشد که علاقه‌مندان می‌توانند مطالعه آن را در برنامه خود قرار دهند.