این زن طبیب بسیار زن مهربانی است. خیلی مهربان چه دندان های قشنگی چه چشمان سیاهی چه پای ملوسی. رفتار و طنازی یک زن پاریسی را دارد. خدایا از کجا آمده و این گردن کلفت را از کجا به دست آورده است؟ آقای ردلف بولانژه سی و چهار سال داشت طبيعتاً مردی بی رحم زیرک و سریع الانتقال بود. با زنان زیادی معاشرت کرده بود و در این کار خبره بود. این یکی به نظر او خوشگل آمد لذا دائم فکرش متوجه او و شوهرش بود. خیال می کنم آدم احمقی باشد. این زن بی شک از او خسته شده است. مرد که ناخن هایش را کثیف نگاه می دارد و ریشش را سه روز سه روز نمی تراشد. هر وقت به بالین بیماری می رود زنش باید در خانه بنشیند و جوراب وصله کند. آخر او خسته خواهد باشد. چنین زنی قطعا میل دارد در شهر زندگی کند و هر شب پولکا برقصد. بیچاره زنک یقین دارم برای عشق خمیازه می کشد و مانند ماهی که روی تخت آشپزخانه برای آب، دهانش باز است او نیز منتظر یک عاشق است. مطمئنم با سه کلمه عاشقانه به دام خواهد افتاد. چه خوب خواهد شد ولی بعد گرفتاری دارد چگونه باید از دستش خلاص شد. در این افکار و تخیلات بود که به تداعی معانی به یاد معشوقه اش افتاد. معشوقه ی او در روآن بازیگر تئاتر بود. چون قیانه او را در نظر مجسم کرد احساس کرد که دیگر دلش را زده و از او سیر شده است.
آه مادام بوواری خیلی خوشگل تر و به خصوص با طراوت تر است. هرگز ویرژنتی به پای او نمی رسد مخصوصا که کمی هم چاق شده است و روز به روز رو به چاقی می رود. با تمام شادابی که نشان می دهد بسیار مبتذل شده است و به علاوه چه جنون و میل مفرطی که به خوردن میگو دارد.
در حالی که با ضربه ی چوب دستی کلوخی را زیر پایش خرد می کرد گفت: اوه بالاخره او را به چنگ خواهم آورد.