شهرت آرنت به‌عنوان یک متفکر سیاسی اصلی با ریشه‌های توتالیتاریسم (1951) او تثبیت شد، که همچنین در قرن نوزدهم به یهودستیزی، امپریالیسم و نژادپرستی پرداخت. آرنت رشد توتالیتاریسم را نتیجه فروپاشی دولت ملی سنتی می‌دانست. او استدلال می‌کرد که رژیم‌های توتالیتر، از طریق تعقیب قدرت سیاسی خام و غفلت از ملاحظات مادی یا فایده‌گرایانه، ساختار اجتماعی را متحول کرده و پیش‌بینی سیاست معاصر را تقریباً غیرممکن کرده‌اند. وضع بشر، که در سال 1958 منتشر شد، درمان گسترده و سیستماتیکی بود که آرنت آن را حیات فعال (به لاتین: «زندگی فعال») می‌نامید. او از ایده‌آل‌های کلاسیک کار، شهروندی و کنش سیاسی در برابر آنچه که وسواس تحقیرآمیز صرف رفاه می‌دانست، دفاع کرد. مانند بسیاری از آثار او، تا حد زیادی مدیون سبک فلسفی هایدگر است. آرنت در یک اثر بسیار بحث برانگیز، آیشمن در اورشلیم (1963)، بر اساس گزارش او از محاکمه آدولف آیشمن جنایتکار جنگی نازی در سال 1961، استدلال کرد که جنایات آیشمن ناشی از یک شخصیت شرور یا فاسد نیست، بلکه ناشی از «بی فکری» محض است: او صرفاً یک بوروکرات جاه طلب بود که نتوانست در مورد عظمت کاری که انجام می‌داد تأمل کند. نقش او در نابودی دسته جمعی یهودیان مظهر «هولناک، کلام و تفکری که پیش پا افتاده بودن شیطان را به چالش می کشد» بود که در آن زمان در سراسر اروپا گسترش یافته بود. امتناع آرنت از به رسمیت شناختن آیشمن به‌عنوان شیطان «در باطن» موجب محکومیت شدید روشنفکران یهودی و غیریهودی شد. آرنت در سال 1950 ارتباط خود را با هایدگر از سر گرفت و در مقاله‌ها و سخنرانی‌های بعدی از او با این ادعا که دخالت نازی‌ها «اشتباه» یک فیلسوف بزرگ بوده از او دفاع کرد. در اواخر قرن بیستم، پس از انتشار مجموعه ای از نامه ها بین آرنت و هایدگر که بین سال های 1925 و 1975 نوشته شده بود، برخی از محققان پیشنهاد کردند که وابستگی شخصی و فکری آرنت به معلم سابقش باعث شده بود که ارزیابی ملایمی از او اتخاذ کند که متناقض بود. با محکوم کردن همکاری دیگران و اصرار او در نوشته‌های مختلف مبنی بر اینکه هرگونه سازش با شر کاملاً غیراخلاقی است.