چشم هایم ناگهان باز شدند می خواستم جیغ بکشم اما دستی خشن و نیرومند روی دهانم قرار گرفت وجودم پر از ترس شد. ضربه ای به مهاجم زدم بعد حواسم سر جایش آمد و فهمیدم آن مهاجم هارکات است که فقط می خواهد فریادهای مرا خفه کند تا مزاحم کسانی نشوم که در چادرها و کاروان های دیگر خوابیده بودند.
آرام گرفتم و آهسته روی دست هارکات ضربه زدم تا به او نشان دهم که حالم خوب است او رهایم کرد و عقب رفت چشم های درشت و سبزش پر از نگرانی بود لیوانی آب به دستم داد. آهسته آب را خوردم بعد دست لرزانم را روی لب هایم کشیدم و با ضعف لبخند زدم.
بیدارت کردم؟
هارکات گفت خواب نبودم آدم کوچولوی پوست خاکستری
خیلی به خواب احتیاج نداشت و اغلب تا دو یا سه شب حتی چرت نمی زد او لیوان را از من گرفت و کنار گذاشت این دفعه بد بود تو پنج یا شش دقیقه پیش... شروع به جیغ زدن کردی و من تازه... حالا توانستم ساکتت کنم همان کابوس ها بودند؟
پرسیدم همیشه این طور نیست؟ و زیر لبی گفتم بیابان برهوت موج آتش اژدها ... استیو. صدایم پایین آمد و ساکت شدم حدود دو سال بود که کابوس می دیدم و دست کم دوبار در هفته با جیغ و داد از خواب می پریدم در همه این ماه ها درباره ارباب سایه ها چیزی به هارکات نگفته بودم و همین طور درباره چهره فلاکت باری که همیشه در آخر کابوس هایم می دیدم تا جایی که او می دانست تنها هیولای خواب های من استیو بود جرئت نمی کردم به او بگویم که در خواب هایم از خودم به اندازه استيو لئوپارد می ترسیدم.