کتاب بخشی از زندگی آرتور کوستلر نویسنده ی کتاب در زمان جنگ داخلی اسپانیا است،زمانی که او در جنگ دستگیر شده و به اعدام محکوم می شود.
آرتور کوستلر در این کتاب بیشتر جنبه ی روان شناختی آدمهایی مانند خود را در نظر دارد و تاثیری که هر لحظه مرگ را به چشم دیدن را بازگو می کند.
افکاری که در سر یک محکوم به مرگ هجوم می اورند و تنهایی سلول انفرادی ،نویسنده توانسته این افکار را به وضوح برای خواننده بیان کند.
او معتقد است جنگ داخلی ده درصد عملیات جنگی و نود درصد آن رنج است که البته به چشم نمی آید.
داستان روزنامه نگاری که در خلال جنگ داخلی دستگیر می شود و به اعدام محکوم می شود ، مدت سه ماه در سلول انفرادی است و هر شب متوجه تیرباران زندانیان دیگر می شود و خود را هر لحظه به مرگ نزدیک تر می بیند.
او می گوید می توانم بگویم هرکس درباره ی روان شناسی توده ها حرف می زند باید یک سال زندان را تجربه کند.

بخشی از کتاب
علی رغم تمام احترامی که برای شخص خودم قائلم نمی توانم زندانبان ها را به چشم موجودات برتر نگاه نکنم.اگاهی از اینکه در حصار هستی مثل سمی است که به تدریج اثر می کند و شخصیت آدم را عوض می کند.
این مهمتر از تغییر روانی است،عقده ی خود کم بینی هم نیست بلکه یک جریان طبیعی غیر قابل اجتناب است.
وقتی کتاب گلادیاتور را می نوشتم همیشه متعجب بودم که برده های روحی که عده شان دو سه برابر مردان آزاد بود چرا ارباب هایشان را به زیر نمی کشیدند،حالا یواش یواش برایم روشن می شود که ذهنیت یک برده در واقع چیست.
هرگز این گفته را باور نکرده بودم که یک دیکتاتور با یک شخص و یا یک اقلیت، تنها به زور شمشیر بتواند استیلایش را حفظ کند.