پلی فریاد زد ولم کن ولم کن
دیگوری گفت ولی من که بهت دست نزدم بعد دوباره از زیر سطح آب برکه بالا آمدند. آرامش و گرمای جنگل میان دنیاها دوباره احاطه شان کرد. به خصوص که پس از آن کهنگی و ویرانی دنیایی که تازه از آن می آمدند گرم تر و غنی تر و آرامش بخش تر از همیشه به نظر می رسید. به نظرم اگر فرصت می کردند باز هم یادشان می رفت کی بودند و از کجا آمده بودند و همان جا دراز می کشیدند و در خواب و بیداری به صدای رشد درخت ها گوش می دادند و لذت می بردند ولی این بار چیزی بود که خواب را از سرشان می پراند؛ چون به محض این که پا روی چمن ها گذاشتند فهمیدند که تنها نیستند ملکه یا ساحره هر چه می خواهید اسمش را بگذارید همراهشان آمده بود و این کار را با محکم چسبیدن به موهای پلی کرده بود برای همین بود که پلی فریاد کشیده بود ولم کن.
این واقعیت موضوع دیگری را درباره حلقه ها اثبات می کرد که دایی اندرو به دیگوری نگفته بود البته به این دلیل که خودش هم از آن بیخبر بود. برای رفتن از دنیایی به دنیای دیگر لازم نبود حتماً حلقه را به انگشت کرده یا لمسش کنی که یک نفر را که با حلقه تماس داشت لمس می کردی کافی بود. بنابراین حلقه ها مثل آهن ربا عمل می کردند همه می دانند که وقتی یک سنجاق را با آهن ربا بلند می کنی هر سنجاق دیگری هم که با آن سنجاق تماس داشته باشد بلند می شود. وقتی ملکه جیدیس را زیر نور جنگل می دیدی قیافه اش فرق می کرد او خیلی رنگ پریده تر از قبل به نظر می رسید؛ آن قدر رنگ پریده که تقریباً چیزی از آن همه زیبایی باقی نمی ماند. قامتش خمیده شده بود و مثل این که به سختی نفس می کشید انگار که هوای آن جا نفسش را بند آورده بود. بچه ها دیگر به هیچ عنوان از او نمی ترسیدند.