دو روز و دو شب سلطان خواب به چشمش نرفت. آرام و قرار نداشت که: جواب پرنده ی کوچک عاشق را چه بدهم؟ می ترسید هم دخترش را از دست بدهد و هم شکوه و قدرش را توی دلش می گفت: کاش پرنده می مرد کاش دخترم از چشم او می افتاد ای کاش دختر از او دل می کند کاش... کاش... کاش... سلطان نه لب به غذا زد و نه چشم بر هم گذاشت. همه اش توی قصر راه می رفت و زیر لب کاش ... کاش می گفت. دخترک هم دست کمی از او نداشت. نه می خوابید و نه لب به چیزی می زد. هم دلش پیش پرنده ای غریبه بود. می ترسید برود و دیگر بر نگردد و تمام عمر تنها و عاشق بماند. هم دلش برای پدرش می سوخت که بد جوری توی دردسر افتاده بود. می دانست که نور چشم و عزیز بابا است. پیش خود می گفت: آخر این چه سرنوشتی بود که نصیب من شد چرا آن پرنده همه ی دخترهای شهر و روستا را رها کرد و آمد روی پرده نقاشی من نشست. من پیش از دیدن او تنها بودم خجالتی بودم غمگین بودم اما دلم مال خودم بود می دانستم چه کنم. با دردهای خودم می ساختم اما حالا عاشق شدم عشق مرا گرم کرد. از تنهایی درآورد اما، عشق با همه ی شیرینی سخت جانم را آزار می دهد. جلوی درباریان و مردم فضول چه رسوایی راه انداختم. با این عشقم اگر عاشق پسر پادشاهی می شدم عیب نبود. اگر عاشق پسر وزیر می شدم کسی چیزی نمی گفت. حتی اگر عاشق پسر چوپانی فقیر و زیبا می شدم، هیچ کس تعجب نمی کرد و مرا دیوانه نمی خواند. توی قصه ها پر است از عشق دختر پادشاه به پسر چوپان فقیر یا شاهزاده ای که با اسب سفید می آید. اما این که دختر سلطانی عاشق پرنده ی بدبخت و ریزه میزه ای بشود، از آن حرف هاست. آن هم پرنده ای که روی تابلو نقاش پیدایش کرده و در هفت آسمان یک ستاره ندارد. ای سرنوشت می خواهی با من چه کنی؟