فئودور داستایفسکی روی قله¬ای توی تاریخ فرهنگ و هنر جهان وایساده که می‌شه گفت بی¬نظیره، کسی که از طرفی یه عالمه از نویسنده دربه¬در و دیوونه¬وار دنبال فهمیدن و یادگرفتن عظمتین که این غول ادبیات جهان داره، از یه طرف دیگه با گذشت نزدیک صد و پنجاه سال از مرگش، هنوز هم خواننده¬ها توی سرتاسر دنیا کتاب¬هاشو می‌بلعن و در به در دنبال کارهای چاپ نشده یا ترجمه¬های جدید کتاب¬هاش هستن و هر کسی به سهم خودش سعی می‌کنه از سر سفره رنگینی که داستایفسکی با واژه¬ها و اندیشه¬ها کنار هم چیده بهره¬ای ببرن، و از طرف دیگه فردریش نیچه، یکی دیگه از ستون¬های دیگه فرهنگ غربی که خودش لشکری از عاشق¬های سینه چاک داره و خیلی از تحول¬های مهم بعد خودش ¬رو باعث می‌شه، توی یکی از جمله¬های معروفش اعتراف می‌کنه که روان¬شناسی¬ رو از داستایفسکی و استاندال یاد گرفته. و به خاطر همین توی هر کدوم از کارهای داستایفسکی که سرک بکشین، چیزی برای اندیشه کردن و لذت بردن¬ رو بهتون می‌ده. مثل همین رمان همزاد، که جز کارهای اولیه داستایفسکیه و از اون دست کارهاشه که شدیداً تحت تاثیر گوگوله و اما با مایه¬ای کار کرده که ما بیشتر عادت داریم اونو توی کارهای کافکا و نویسنده¬هایی که تحت تاثیر اون هستن ببینیم. همزاد رمانیه که توی دوره خودش خیلی مورد استقبال قرار نگرفت و هنوز هم جز کارهای ضعیف¬تر داستایفسکی دسته¬بندی می‌شه و این در حالیه که ولادیمیر ناباکف، توی کتاب درس¬گفتارهای ادبیات روسیه، همزاد رو بهترین اثر داستایفسکی می‌دونه. همزاد، داستان یاکوف پتروویچ گلیادکین، کارمند ساده دولت ¬رو تعریف می‌کنه که به خاطر مشکلات روانی چند باری ¬رو پیش دکتر رفته و یه روز مردی ¬رو می‌بینه که شدیداً شبیه خودشه، در واقع مثل همزاد خودش می‌مونه و مثل دو برادر شروع می‌کنن با هم دیگه صحبت کردن. اما در کمال تعجب غیر از گلیادکین، هیچ¬کس متوجه شباهت این دو نفر نمی‌شه و همزاد گلیادکین، کم کم توی زندگی اون رخنه می‌کنه و زندگی اونو ازش می‌گیره.