انسان امروز با خودش، با همنوعانش و با طبیعت بیگانه شده است. او به کالا مبدل گشته است، نیروی زندگی خود را نوعی سرمایه‌گذاری می‌داند که باید تحت شرایط بازار حداکثر سود را برایش تحصیل کند. روابط انسان‌ها اساساً همانند روابط آدمک‌های مصنوعی از خود بیگانه است و هرکس ایمنی خود را بر نزدیکی به جمع و همرنگ شدن با آن، در عقیده و عمل و احساس، مبتنی می‌سازد. ضمن آنکه همه‌ی افراد سعی می‌کنند تا سر حد امکان به دیگران نزدیک شوند، باز هریک کاملاً تنها و مجزا باقی می‌ماند و احساسی از ناایمنی، اضطراب و گناه، که نتیجه ناتوانی انسان در غلبه بر تنهایی است.
حصول عشق واقعی فقط زمانی امکان دارد که دو نفر از کانون هستی خود با هم گفت و شنود کنند، یعنی هریک بتوانند خود را در کانون هستی دیگری درک و تجربه کند. واقعیت انسان فقط در این «کانون هستی» است. زندگی فقط در همین جاست و بنیاد عشق فقط در این جاست. عشقی که بدین گونه درک شود، مبارزه‌ای دائمی‌ است، رکود نیست، بلکه حرکت است، رشد است و با هم کار کردن است.