دو تصویر از ماکسیم گورکی پشکوف... یکی از بزرگ¬ترین نویسندگان تاریخ روسیه که هیچ نویسنده به اندازه اون باعث تهییج و به حرکت در آوردن توده¬های مردم نشد، تا جایی‌که لنین به شخصه از اون تعریف و تمجید کرده و توی دستگاه شوروی به جایگاهی رسید که کم‌تر نویسنده¬ای در یه سیستم سیاسی می‌تونه برسه... یا یکی از ارکان انقلاب و مبارزه علیه ظلم و جور و مدافع آزادی که بعدها با به قدرت رسیدن علیه ذات آزادی و قدرت برتری بخش ادبیات جنگید؟ با هر کدوم از این دو تا تصویر که موافق باشین، ماکسیم گورکی توی ادبیات روسیه غولیه که مثل یه دوربین با بالاترین درصد شفافیت جامعه و روح مردم روسیه رو نگاه کرده و شرح داده و تصاویری که او از زندگی توی روسیه دوره تزاری می‌ده، هرچند برخی اوقات اغراق¬آمیز، اما تکون¬دهنده و نشون¬دهنده عمیق¬ترین دردهای جامعه مردم اون تاریخ از روسیه و چه بسا مردم کشورهای دیگه توی تاریخ¬های دیگه باشه. «ولگردان و داستان¬های دیگر» عنوان یکی از مجموعه داستان¬های ماکسیم گورکیه که توسط چند تن از مترجم¬های کار کشته از جمله علی کسمائی، انصاری، بهار و فروتن ترجمه شده و یکی از بهترین مجموعه داستان¬های گردآوری شده از این نویسنده شهیر روسی¬ه. گورکی توی این مجموعه داستان¬هاش در حین اینکه زندگی حقیقی مردم روسیه رو توصیف می‌کنه، اما خب طبق معمول هیچ وقت ایده¬آل¬های ذهنی خودش و تصور کمال¬گرایانه¬ش از زندگی رو کنار نمی‌ذاره و اون جامعه ایده¬آل مورد نظرش¬رو در قالب کلمات و اندیشه ترسیم می‌کنه... از معروف¬ترین داستان¬های این مجموعه داستان «استپ»، «بابا آرخیپ و لینکا»، «سرود شاهین»، «یملییان پیلایی»، «بیست و شش و یک»، «عجوزه ایزرگیل» و «خواهر و برادر» ه. اشتفان تسوایگ راجع به داستان¬های این مجموعه می‌گه: «آری ماکسیم گورکی. پیش از همه و بیش از همه این علم و آگاهی و ایمان را به شما مدیونیم و اکنون که با یک حس عمیق سپاسگزاری دست شما را می¬فشاریم. جسم و خون گرم مردم روسیه را به واسطه آن حس می‌کنیم.»