به فهرست غذا نگاه کردم. چرا اینجایید؟ آیا از مرگ می ترسید؟ آیا احساس رضایت می کنید؟ پرسش های عمیقی بود اگر کسی دیروز آن ها را از من پرسیده بود فکر می کردم کمی از مرحله پرت است. اما حالا همان طور که نشسته بودم و پشت فهرست غذا را می خواندم با خودم فکر می کردم خیلی حیف میشد اگر با این پرسش ها مواجه نمی شدم.
کیسی کنار میز آمد صورت حساب را روی میز گذاشت و ظرفی به دستم داد. این آخرین تکه از پای توت فرنگی است کادوی خداحافظی از طرف مایک و این هم از طرف من است. یک فهرست غذا به دستم داد روی جلد آن زیر عبارت کافه ی چرا کیسی پیامی برایم نوشته بود آن را چند بار خواندم. کیسی گفت: چیز کوچکی است که با آن ما را به یاد آوری و لبخند زد کیسی ممنونم بابت همه چیز ممنونم.
قابلی نداشت، جان. ما به همین خاطر اینجاییم. قدری پول روی میز گذاشتم فهرست غذا و ظرف پای را برداشتم و از کافه بیرون آمدم و روز جدیدی را آغاز کردم.
خورشید داشت از فراز درختان دشت رو به رو طلوع می کرد. هوا هنوز واپسین بقایای سکوت شب را در خود داشت، با این همه هم زمان نوای پر جنب و جوش روز پیش را که مقدمه ی دمیدن روزی نو است نوید می داد. احساس حیات و سر زندگی می کردم ظرف غذا را دست به دست کرده در ماشین را باز کردم با خود اندیشیدم: چرا اینجایم؟ چرا اینجایم؟ ... واقعاً روزی نو بود.