جورجو آگامبن فیلسوفی رادیکال و شگفت‌انگیز است. هرچند خواندن آثار او در نگاه اول بسیار دشوار به نظر می‌رسند، اما وقتی فهم دقیقی از آثارش به دست بیاد، بیش از هر فیلسوف دیگری خواننده را به وجد می‌آورد. آگامبن را باید به نوعی «فیلسوف زندگی» و «خلقت» دانست. آگامبن که چندان اعتقادی به خواند متون فلسفی از زبان دوم نداشت، اکثر آثار فلسفی اروپا را به زبان اصلی خوانده بود. آگامبن سرمایه‌داری را نوعی «مذهب» می‌داند و با بررسی الهیات، در ادیان ابراهیمی، یهودیت، مسیحیت و اسلام، در کنار سایر متون الهیاتی دیگری از جمله زرتشت به بررسی سرمایه‌داری و شیوه‌های مواجهه با آن می‌پردازد. او در کتاب ملکوت و جنت، بررسی مفهوم بهشت را ازا واژه «پارادایس» یا همان «پردیس» در آیین زرتشت شروع می‌کند که موجب می‌شود آگامبن و فلسفه او نه تنها برای غرب، که برای شرق نیز اهمیت بسیاری پیدا کند. برای آگامبن سرمایه‌داری در تمام نقاط جهان ریشه‌ای یکسان دارد. اما کودکی و تاریخ جلد یکم از دوگانه آگامبن است که با کتاب «زبان و مرگ» ادامه میابد. از نظر آگامبن از مشکلات اساسی فلسفه این بوده که همیشه مسائل را براساس دو مفهوم «زبان» و «مرگ» بررسی کرده است. وی که در نقدهایش نگاهی به هگل و هایدگر دارد، معتقد است که فسلفه قبل از هر چیز باید مفاهیم را نه براساس زبان و مرگ، بلکه برپایه «آوا» و «زندگی» بررسی کند. آگامبن به تعبیری، با تاثیر از آرا و اندیشه‌های اسپینوزا و نیچه، و بعدها دلوز، زندگی را بخشی مهم‌تر از مرگ و اساس بررسی‌های فلسفی می‌داند. در کتاب کودکی و تاریخ، همانطور که گفته شد به نوعی پیش زمینه‌ی زبان و مرگ، در مجموعه‌ای از جستارها به ادامه پروژه آینده بنیامین می‌پردازد. به همین دلیل آگامبن نیز فیلسوف آینده است. فیلسوف آینده نه به معنی آن که او جلوتر از زمانه خود بود، بلکه به این معنی که فلسفه آگامبن، فلسفه «ساخت آینده» است. فلسفه‌ای که شاید بتواند درک بهتری از عنوان کتاب به ما بدهد؛ کودکی و تاریخ.