نیکلای گوگول، از بزرگ¬ترین نویسنده¬های ادبیات جهان، مثل یه پل بین پوشکین که نوشتن به زبون روسی رو پایه-گذاری می‌کنه ـ چون قبل از اون زبون نوشتاری روس¬ها فرانسه بوده ـ و بزرگ¬هایی مثل تالستوی، آندریف، تورگنیف، اسکوف و الالخصوص فئودور میخائولوویچ داستایفسکی قرار می‌گیره که شدیداً و به طور مستقیم تحت تاثیر گوگوله. گوگول، این غول بزرگ که در نهایت پس از آتش زدن جلد دوم مشهورترین رمانش نفوس مرده، خودکشی می‌کنه، داستان¬هاش سراسر از اتفاقات پیش¬بینی نشده و طنز انتقادی تلخ و گزندس. به عنوان مثال داستان اول، «یادداشت¬های دیوانه»، داستان کارمندیه که رئیسش ازش راضی نیست و خودش دم به دقیقه از زمین و زمان ایراد می‌گیره، اما دلیل اصلیش اینه که اون عاشق دختر رئیسشه و به خاطر اختلاف طبقاتی نمی‌تونه به کسی که دوستش داره برسه و دلیل همه مشکلات عصبیش در واقع همینه. داستان دوم، «بلوار نیفسکی» از جمله اولین داستان¬هاییه که بعداً به عنوان شهر داستان معروف می‌شن و ویژگی اصلیشون اینه که شهر یا خیابان به عنوان یه کاراکتر توی داستان معرفی می‌شه و مثل یه آینه بازتاب دهنده رفتار و روابط بین شخصیت¬ها و تم¬های داستانه که بعداً جیمز جویس توی اولیس و مجوعه داستان دوبلینی-ها و آلفرد دوبلین توی کتاب برلین الکساندر پلاتس که هر دو از بهترین رمان¬های قرن بیستم هستن از این تکنیک استفاده می‌کنن. و داستان بعدی دماغ، از عجیب¬ترین داستان¬های کوتاه تاریخ ادبیات، راجع به مردی به نام کاوالیوف که یه روز از خواب بیدار می‌شه و می‌بینه دماغش روی صورتش نیست. و بعد به داستان شنل می‌رسیم، این گل سر سبد بهترین داستان¬های کوتاه گوگول و جهان، داستان ظریف و شگفت¬انگیز، راجع به کارمندی که به خاطر طبقه اجتماعی و شنل کهنه¬ای که داشته همیشه مسخره می‌شده و اون همه¬ی پولش¬رو جمع می‌کنه که شنلی برازنده برای خودش بدوزه و اما به نحوی عجیب اون شنل¬رو از دست می‌داد و این غمیه که نمی‌تونه با اون کنار بیاد، چون الان به آدمی تبدیل شده که هیچی نداره، نه یه شنل، و نه حتی احتمال داشتن یه شنل. داستان بعدی داستان کوتاه کالسکه است و داستان بعدی «ماجرای میان ایوان ایولنوویچ و ایوان نیکیفوروویچ» که ماجرای نزاع بین دو تا دوست رو سر یه سوتفاهم کوچیک روایت می‌کنه.