پدرش همیشه همین طور بود. آزادی و حتی جرات گرگ مانند او برای خودش امتیازی نبود ولی در غریبه ها خیلی اثر می کرد سبعیت غارتگرانه ی نهانی و نامرئیش اعتماد کسی را جلب نمی کرد ولی این احساس را به وجود می آورد که آن ایمان وحشیانه ای که به صحت اعمال خودش دارد به نفع همه ی کسانی است که منافعشان با منافع او جور باشد.
آن شب در آن جنگل زان و بلوط که یک چشمه هم توش بود اتراق کردند. شب سرد بود. رفتند نرده چوبی یک از حصارهای نزدیک را کندند آوردند شکستند و آتش راه انداختند. آتششان کوچک و کم بود و مثل این بود که از روی دست و دل تنگی روشنش کرده بودند. این عادت همیشگی پدرش بود. حتی تو هوای یخبندان هم، همین طور آتش روشن می کرد. اگر بزرگ تر بود شاید این را می گفت شاید می پرسید مردی که نه تنها جنگ و ریخت و پاش ها و خرابی های آن را دیده بلکه تو خون خودش هم یک حرص ذاتی به ریخت و پاش مال غیر دارد چرا نباید هر چه را که جلو چشمش هست به آتش بکشد؟ اما او حالا فکر نمی کرد همه عمرش از این آتش های کوچک و خسیس دیده بود فقط شامش را کنار همان آتش خورد و روی بشقاب حلبی اش خوابش برده بود که پدرش صدایش زد و یک بار دیگر دنبال همان هیکل خشک و محکم که روی یک پا می لنگید راه افتاد و از یک سر بالایی بالا رفتند و تو جاده افتادند که از نور ستاره ها روشن شده بود و سر پیچ هیکل پدرش را در زمینه ی آسمان دیده اما صورتش و ضخامت هیکلش پیدا نبود.