کالسکه ی حامل نجیب زاده کوچک و آقای هاویشام هنگام عصر به خیابان طویلی رسید که به قصر منتهی می شد کنت دستور داده بود نوه اش برای صرف شام با او سر وقت برسد؛ همچنین به دلیلی که خودش بهتر می دانست دستور داده بود کودک تنها داخل اتاقی فرستاده شود که می خواست در آن جا از او استقبال کند همان طور که کالسکه به خیابان منتهی به قصر می رسید لرد فونتلروی راحت به کوسن های شیک تکیه داده بود و با علاقه ی زیاد مناظر را نگاه می کرد در واقع همه ی چیزهایی که می دید توجهش را جلب می کردند از کالسکه با اسب های بزرگ بینظیرش و زین و براق خیره کننده ی اسب ها خوشش آمده بود؛ مجذوب کالسکه ران قدبلند و دربان و جامه های باشکوهشان شده بود به خصوص نیم تاج روی قاب پنجره ها توجهش را جلب کرده و برای این که درباره ی معنی آن سؤال کند، سر صحبت را با دربان باز کرده بود.
وقتی کالسکه به دروازه های بزرگ باغ رسید او از پنجره به بیرون نگاه کرد تا شیرهای سنگی خیلی بزرگی را که زینت بخش راه ورودی بودند بهتر ببیند.
زنی که صورتی گل انداخته و قیافه ی مادرانه ای داشت از خانه ای پوشیده با عشقه های زیبا بیرون آمد و دروازه ها را باز کرد دو کودک از خانه بیرون دویدند و ایستادند و با چشم هایی از تعجب گرد شده شان به پسر کوچولوی توی کالسکه نگاه کردند او نیز به آن ها نگاه کرد مادرشان ایستاد و تعظیم کرد و لبخند زد و بچه ها هم با دیدن ایما و اشاره ی مادرشان سرسری ادای احترام کردند.
نجیب زاده ی کوچک پرسید اون زن منو می شناسه؟ به نظرم حتماً فکر می کنه که منو می شناسه او کلاه مخملی مشکی اش را از سر برداشت و به زن لبخند زد
سلام عصر به خیر