ژیل دلوز، یکی از مهم¬ترین متفکرهای قرن بیستمه، تا جایی‌که میشل فوکو یه جا می‌گه که یه روزی می‌رسه که این قرن¬ رو قرن دلوز می‌نامن. دلوز از دوران جوونی دچار بیماری مزمن ریوی شد و تا پایان عمرش از این درد رنج کشید. این بیماری به قدری دلوز رو آزار می‌داد که حتی سال¬های آخر زندگیش، کارهایی مثل نوشتن¬ رو هم به سختی انجام می‌داد و خودش می‌گفت که این بیماری اونو تبدیل کرده به یه گوزن کوهی وصل شده به دستگاه اکسیژن و در نهایت هم توی سال 1995 از پنجره اتاقش بیرون پرید تا از دست این دشمن همیشه حاضر توی صحنه صحنه زندگیش فرار کنه. ژیل دلوز علاوه بر کتاب¬هایی که به تنهایی نوشته، با کمک فیلیپ گتاری مجموعه کتابی¬ رو با یه نگاه جدید فلسفی منتشر کرد که از اون جمله کتاب «کافکا: به سوی ادبیات اقلیت»ه و دلوز و گتاری، بدون پرداختن به دسته¬بندی¬های ادبی و نظرهای قالب راجع به آثار کافکا، با نگاهی تازه به شاهکارهای این نویسنده بزرگ، سعی می‌کنن تا تعریفی از ادبیات اقلیت ¬رو ارائه بدن. نکته جالب این کتاب و تفاوتش با خیل عظیم کتاب¬هایی که راجع به این نابغه چک تبار نوشته شده اینه که تصویری که دلوز و گتاری از فرانتس کافکا رسم می‌کنن، تصویر یه کافکای رنجور و شکست خورده و دلمرده نیست، بلکه کافکاییه که توی مرحله مرحله زندگیش رنج کشیده، اما مقاومت کرده، جنگیده و برای ادامه دادن زندگیش یا دلیلی پیدا کرده و یا سعی کرده تا دلیلی رو بسازه. دلوز جایی از کتاب می‌نویسه کسایی که کافکا رو می‌خونن و از خنده قهقهه نمی‌زنن در واقع کافکا رو نفهمیدن، و این شاید یکی از بهترین تعبیرها از آثار کافکا باشه. کتاب «کافکا: به سوی ادبیات اقلیت» شامل نه فصله از جمله فصل محتوا و بیان، ادیپ اغراق شده، مولفه¬های بیان و مهم¬ترین مقاله کتاب که با عنوان ادبیات اقلیت چیست شناخته می‌شه و یکی از مهم¬ترین مقاله¬های فلسفی ـ ادبی نوشته شدس.