انگور فرنگی یک داستان نوشته آنتوان چخوف نویسنده روس زبان هستش.
انگور فرنگی از دو بخش داستانی تشکیل شده. بخش اول ماجرای دو دوسته که توی راه بعد از اینکه بارون شروع میشه تصمیم میگیرن که برن خونه یکی از آشناهاشون.
توی خونه اون دوستشون، یکی از همون دو نفر تصمیم میگیره که ماجرای برادرش رو برای دوستاش تعریف کنه و اینجاست که بخش دوم داستان شروع میشه.
داستان اون برادر هم داستان کسی هستش که بعد از اینکه توی جوونی به شهر میره، دلش برای روستا تنگ میشه و همه حسرتش میشه اینکه یه باغ توی روستا داشته باشه و توی این باغ هم انگور فرنگی رشد کنه. و تموم تلاشش رو پای این میزاره که به این هدفش برسه.
دغدغه اصلی چخوف همیشه، انسان و نیکی و خوشبختی بوده. یک جورهایی شخصیت های داستان های چخوف توی بطن داستان دنبال خوشبختی و خوشبخت شدن اند. بعضی هاشون معتقدند که همچین چیزی وجود نداره، بعضی ها هم معتقدند که وجود داره و ما میتونیم به خوشبختی برسیم.
توی داستان انگور فرنگی، آنتوان چخوف داره تلاش میکنه که به ما بگه میشه در لحظه زندگی کرد و خوشبخت شد. سعادت و خوشبختی خیلی دور نیست. حسرت یک زندگی دیگه رو خوردن، برای ما به جز سختی هیچی همراه نمیاره.
لذت بردن از حال، آسیب نزدن به دیگری برای موفقیت فردی، حسرت گذشته یا ترس از آینده رو نداشتن، بهره بردن از چیزی که همین حالا هست، میشه خوشبختی، و اینکه خیلی از ما دور نیست، میشه از شنا زیر بارون لذت برد و شاد بود بابتش، این ها چند تا از مسائلی ان که چخوف داره سعی میکنه توی داستان انگور فرنگی برای ما بگه.
یه جا از داستان انگور فرنگی آنتوان چخوف میگه:
یا این قانون نظم در این مورد هم صدق می کند که من آدم زنده و صاحب فکر، لبه یک خندق بایستم و صبر کنم تا لبه هاش نزدیک هم بیاد یا فرض بفرمایید گل و لای بیاید و آن را پر کند، آن هم در حالی که میتوانم بپرم یا از رویش پل بزنم؟ باز هم میپرسم برای چی باید صبر کنیم و انتظار بکشیم؟ که چی بشود؟ وقتی دیگر رمقی برای زندگی نمانده باشد، باز هم انتظار؟ ولی آدم به هر حال هم می خواهد و هم باید که زندگی کند!