غروبی که دور میز غذاخوری آن دو دختر زیبا را دید که موهایشان از پشت صندلی‌ها مثل دو فرش سیاه روی گلیم ایرانی پخش شده بود حس کرد چقدر در زندگی به خودش ظلم کرده است و تمام عمرش را بین نگهبان‌ها و بوی گند نفس و عرق تن سیاستمدارها و چمدان‌های پر از نقشه‌های مخفی و مرگبار و نامه نگاری‌های احزاب گذرانده بود.
مثل دوستانی که بعد از انقلاب چند معشوق داشتند، نبود. مانند گذشته رفتار می‌کرد. مردی کوهی اما در فضای جدید. خواهران سپید دعوت سلیمان بزرگ را به این دلیل پذیرفتند که دوست داشتند چیزهای بیشتری درباره‌ی محمد دل شیشه بدانند اما آن روز به اناری شیشه‌ای برگشتند. اناری که بعد از مرگ محمد دل شیشه، ناشناسی به دست پدرش سلیمان، سپرده بود.
آن انار تنها چیزی بود که از دنیای شیشه‌ای محمد دل شیشه نشکسته بود. در عمق آن رازی نهفته بود که محمد دل شیشه راز کشف آن را نداشت، چون هنوز بخشی از دنیای شیشه‌ای او نشده بود. چون بیرون از نظام زندگانی او، بیرون از فروپاشیدگی دنیای او قرار داشت، تنها چیز سالمی بود که در جای خودش باقی مانده بود.