میخائیل زوشنکو نویسنده روس که با اصل و نسبی اشرافی اما فقیر به دنیا اومد و پدری داشت نقاش با دغدغه¬های مردم معاصرش و همیشه خودش را در درجه اول کنار مردم می دید تا حکومت ها، بعد از مرگ پدر توی دوازده سالگی زوشنکو، گذروندن زندگی روز به روز سخت¬تر می‌شد، تا جایی‌که زوشنکو دبیرستان رو تموم کرد اما چون توان پرداخت شهریه دانشگاه رو نداشت مجبور شد که تحصیلاتش ¬رو رها کنه. زوشنکو صرفاً نویسنده داستان¬های طنز و استاد دانشگاه داستان¬های فکاهی نبود، بلکه همیشه به دنبال راه¬های تازه¬ای برای بیان تناقض¬های زندگی مردم شوروی توی قالب داستان-هاش بود. این مجموعه شامل سی و پنج تا داستان کوتاهه که بیشتر راجع به آدم¬هاییه که مدام بدشانسی میارن و آدم با خوندن این داستان¬ها متوجه شباهتشون با زندگی مردم جامعه خود ما هم می‌شه و این ناشی از قدرت داستان¬ها و نگاه تیزبینانه¬ی میخائیل زوشنکوئه. شحصیت¬های داستان¬های زوشنکو مردم عادین بدون آرمان و بدون ایدئولوژی¬های سیاسی و فقط توی فکر اینکه زندگیشون رو به هر نحوی که شده سر کنن و تکنیک زوشنکو برای روایت کردن این آدم¬ها استفاده از زبان محاورس و خواننده به گوشت و پوست خودش این آدم¬ها رو درک می‌کنه. ابتدای کتاب زوشنکو مقدمه¬ای راجع به خودش نوشته که مسحورکنندس و در انتهای کتاب هم نقدی از آنا یوریونا مرژینسکایا راجع به زوشنکو هست که اون هم باعث می‌شه که دید ما نسبت به نویسنده کامل¬تر بشه. داستان¬های این مجموعه اکثراً کوتاهن به نحوی که طولانی¬ترین داستان این مجموعه که داستان طالع نحسه فقط دوازده صفحه¬س و تک¬تک داستان¬های این مجموعه¬رو می‌شه توی یه نشست خوند. این کتاب قبلاً به اسم «طالع نحس» توی نشر کوچک با ترجمه معرکه آبتین گلکار مستقیماً از روسی چاپ شده، اما به دلیل شباهتش با عنوان سری فیلم¬های طالع نحس، با عنوان دیگه از یکی از داستان¬های مجموعه تو نشر ماهی تجدید چاپ شده.