اما او همه را دوست داشت بیشتر از هرکس دیگری آن ها را می شناخت. حتی شاید آن ها را از خود خانم آرگایل بهتر می شناخت. چون خانم آرگایل احساس مالکیت مادرانه چشمش را بسته بود. همهٔ آن ها بچه هایش بودند همه را ملک طلق خودش می دانست. ولی کرستی آن ها را به چشم آدم های مستقلی نگاه می کرد با همه بدی ها و خوبی هایی که داشتند. او شاید اگر بچه داشت در قبال بچه هایش احساس مالکیت می کرد. ولی غریزه مادری نیرومندی نداشت عشق و علاقه اش در درجه اول متوجه شوهر بود که نداشت. درک زنی مثل خانم آرگایل برایش مشکل بود. زنی که همه فکرش متوجه بچه هایی است که تازه بچه خودش نیستند. با شوهرش طوری رفتار می کند که انگار اصلاً وجود ندارد. آن هم چه مردی چه آدم نازنینی که دنیا را بگردی بهتر از او نمی توانی پیدا کنی. مردی که فراموش شده. خودش را کنار کشیده. خانم آرگایل آن قدر غرق کارهای روزمره شده که اصلا متوجه نیست بغل گوشش چه اتفاقاتی دارد می افتد. با این خانم منشی با این دختر زیبا که زنانگی از سر تا پایش موج می زند. خُب برای لئو دیر نشده بود و هنوز هم ... ولی واقعاً دیر نشده بود؟ با این قتلی که سر از گور بلند کرده بود، جرئت می کردند با هم ازدواج کنند؟