برشی از کتاب : ساختار نحوی زبان همان ساختار بهنجاری است که سلیسش می نامند و مثلا در نثر و شعر اصحاب مجله سخن مبلغ آن بودند و نیما را برنمی تافتند و به همین جهت در شعر، نادرپور و خانلری مثل اعلای بلاغت به شمار می رفتند . این زبان مسلما ارجح است بر زبان آن ندانم کارهایی که شلنگ و تخته اندازان عرصه را به هر غلط کاری می آلودند ، اما از آنجا که جانب سلاست را می خواستند نگه دارند از ابداع در محور همنشینی بی نصیب می ماندند ، فعل همانجا می آمد که بایست و فاعل هم و قید نیز . ترکیبها و عبارات هم همه آشنا و مسبوق بود به سابقه در شعر کهن ، به همین جهت وقف در عرصه زبان ممکن نبود ، می خوانیم و می گذریم ، انگار که نخوانده ایم ، یا بهتر خوانده هامان را دوره می کنیم . در عرصه جانشینی هم کار از همین قرار بود که مثلا مب با گل بیاید و ماه با روی یار.