پلاک شمارهٔ ۱۱۱ کوچۀ چاین ساختمان نقلی و کوچولویی بود با ظاهر آراسته و تر و تمیز در خیابان دنج و آرامی در چلسی. در ورودی ساختمان رنگ سیاه داشت و پله ها سفید کاری شده بود و دستگیره و كوبه برنجی در ورودی در آفتاب بعد از ظهر برق می زد. خدمتکار مسنی با پیشبند و کلاه سفید تمیز در را باز کرد. در جواب پوآرو گفت اربابش خانه است. بعد خودش جلو افتاد و پله های باریک ورودی را پشت سر گذاشت و او را به داخل ساختمان راهنمایی کرد.
بگویم کی آمده؟
هرکول پوآرو.
راهنمایی شد به داخل اتاق پذیرایی معمولی ال مانندی. نگاهی به دور و بر اتاق انداخت و جزئیات را به خاطر سپرد. مبلمان تر و تمیزی از آن ها که در خانواده های اصیل و قدیمی پیدا می شود و خوب آن ها را برق انداخته بودند. کاناپه ها روکش کتان گلدار براق داشت. چند قاب عکس نقره مدل قدیمی و جز این ها تقریباً چیزی نبود. فضایی روشن و وسیع و دلباز که حالت مطبوعی ایجاد کرده بود. چند گل داودی خوشگل هم در گلدان شیشه ای بانکه مانندی به چشم می خورد. خانم لوريمر به استقبال او آمد.
بدون این که نشان بدهد از دیدن او تعجب کرده دست داد و تعارف کرد که روی صندلی بنشیند خودش هم روی صندلی دیگری نشست.