نمی شود کتمان کرد که روز خیلی بدی بود. سرتاسر آسمان بی خورشید را ابرهایی کلفت و باردار از برف پوشانده بود؛ زیر پایشان یخی سیاه نشسته بود و از روی یخ چنان باد سردی می وزید که حس می کردی می تواند پوستت را هم بکند. وقتی وارد دشت شدند متوجه شدند که آن بخش از جاده بیش از هر قسمت دیگری که دیده اند خراب شده است بایستی راهشان را از لابه لای سنگ های بزرگ شکسته و از میان خرسنگ ها و از روی قلوه سنگ ها پیدا می کردند برای پاهای خسته و زخمی کار دشواری بود اما هر قدر هم که خسته بودند هوا به قدری سرد بود که نمی توانستند توقف کنند.
ساعت ده صبح اولین دانه های ریز برف رقص کنان روی دست جیل پایین آمدند ده دقیقه بعد، بارش برف به شدت
سفیدپوش شد و تا پایان نیم ساعت بوران برف که انگار می خواست تا آخر روز ادامه پیدا کند به صورتشان می کوبید طوری که عملا جایی را نمی دیدند برای آن که بفهمید بعد از این چه اتفاقی افتاد باید یادتان باشد که آن ها عملاً چیز زیادی نمی دیدند. به خاطر آن تپه کوتاه و مسطح که آن ها را از جایی که پنجره های روشن را دیده بودند جدا می کرد به هیچ عنوان دید روشنی از مقصدشان نداشتند. مسئله شان فقط دیدن چند قدم جلوتر بود و حتی برای همان هم بایستی چشمانت را تنگ می کردی احتیاجی به تذکر هم ندارد که هیچ حرفی با همدیگر نمی زدند وقتی پای تپه رسیدند چشمشان به چیزهایی افتاد که احتمالاً تخته سنگ هایی در دو طرف بود؛ سنگ هایی که اگر درست نگاه می کردی می فهمیدی مکعبی اند اما هیچ کس به آن ها نگاه نکرد همه بیشتر نگران رو به رویشان بودند.