حالا وارد بخش دوم سفرمان در زیر دریا می شویم بخش اول این سفر با صحنه ی تکان دهنده ی دفن یکی از خدمه ی زیر دریایی در گورستان مرجان که در کف دریا بود به پایان رسید روز بیست و چهارم ماه ژانویه ی سال ۱۸۶۸ میلادی بود روی عرشه بودم و یکی از افسران زیر دریایی در حال اندازه گیری و محاسبه ی ارتفاع خورشید بود.
ما در حال اکتشاف در آب های اقیانوس هند بودیم یک فرد معمولی در چنین سفرهایی معمولاً دچار کم حوصلگی می شود زمان برای ما خیلی کند می گذشت اما گردش روزانه در عرشه ی زیر دریایی نظاره کردن آب های تماشایی اعماق اقیانوس مطالعه ی کتاب های کتابخانه و وقایع سفر برایم لحظاتی رؤیایی بودند این چیزها اوقات فراغت من را پر می کردند و هرگز احساس خستگی نمی کردم.
یکی دو هفته ی بعد را با تماشای انواع آبزیان اقیانوس و پرندگانی که در سطح آب پرواز می کردند گذراندم وقتی کاپیتان نمو شور و شوق فراوانم را دید از من دعوت کرد آن جا جزیره ی سیلان است و به دلیل صید مروارید شهرت فراوان دارد. آقای آروناکس آیا مایلید از یکی از این مناطق دیدن کنیم؟
حتماً، کاپیتان.
راستی از کوسه ها نمی ترسی؟
کوسه ها!
بله با کوسه ها که آشنا هستید... از آن ها نمیترسی؟ من صادقانه جواب دادم خُب کاپیتان من چیز زیادی درباره ی کوسه ها نمی دانم.
کاپیتان جواب داد ما به آن ها عادت کرده ایم تو هم کم کم به آن ها شناخت پیدا می کنی به هر حال ما مسلح خواهیم بود شاید هم بعضی از آن ها را شکار کنیم تا فردا خداحافظ فردا اول صبح آماده باش چون خیلی زود راه م یافتیم کاپیتان نمو من را در حالی که فکر کوسه ها هنوز ذهنم را به خود مشغول کرده بود تنها گذاشت فکر کردن درباره خطرات کوسه ها من را به وحشت می انداخت مطمئناً کاپیتان نمو با تجربه ای که داشت هرگز ما را در شرایطی قرار نمی داد که به خطر بیفتیم آیا او ما را توی خطر می انداخت؟ ندلند و کونسی پس از چند دقیقه وارد شدند. آن ها از قبل برنامه ی فردا را می دانستند و تا حدودی هیجان زده بودند.