دستاوردهای عظیم علم مدرن می تواند ما را بدین باور رهنمون شود که دائما مرزهای نادانی را پشت سر می گذاریم و به زودی آخرین رازهای جهان را بر ملا خواهیم ساخت. علم در ذات خود پیش رونده است: دائماً به اطلاعات جدیدی دست می یابد و هنگامی که یک نظریه باطل شد و زمان آن گذشت، تنها از نظر عتیقه شناسان جالب خواهد بود. جست و جوی دانش هیجان انگیز است و علم و پزشکی و تکنولوژی به نحو شگفت انگیزی زندگی میلیون ها انسان را بهبود بخشیده اند. اما نادانستن همچنان به عنوان بخشی اساسی از شرایط انسانی باقی می ماند. دین آنگاه که به ما کمک می کند سوال کنیم و ما را در وضعیت حیرت قرار می دهد، در بهترین حالت خود است و هنگامی که می کوشد با اقتدار بدان پرسش ها پاسخ دهد، به احتمال قوی در بدترین وضع خود به سر می برد. ما هرگز نمی توانیم به درک ذات متعالی نائل شویم که او را خدا، نیروانا، برهمن یا دائو می نامیم؛ دقیقا بدان علت که یک امر متعالی است، فراتر از محدوده احساس قرار دارد و بنابراین نمی توان مدرکی قطعی برایش ارائه داد. هنگامی که به یقین ها، تمایل ها و نفرت هایمان می چسبیم و وجود آنها را برای وجود خودمان ضروری می انگاریم خویشتن را از تغییر بزرگ راه دور می کنیم زیرا واقعیت آن است که همگی ما در تغییری دائمی به سر می بریم و از وضعیتی به وضعیت دیگر حرکت می کنیم.