بهار برایم کاموا بیاور
.
برویم سراغ « #بهار_برایم_کاموا_بیاور » اثرِ #مریم حسینیان
از همین اول بگویم که انتظار یک #کتاب سر‌راست و ساده را از این کتاب نداشته باشید باید بعد از هر فصل آن کمی مکث کرد و درباره آن اندیشید و از زوایای مختلف به آن نگاه کرد
خیلی‌ها می‌گویند کتاب سورئال است
سورئال یعنی کمی از واقعیت و دنیای بیرون فرار کردن و رفتن یا فراواقع‌گرایی یا ماورایش اما واقعیت مگر چیست؟ مگر واقعیت همان توهمی در مغز نیست که با دنیای طبیعت و بیرون ، بیشترین همخوانی را دارد؟! مگر همان حدس مغز نیست که عرف میگوید چقدر با دنیای بیرون تطابق دارد؟! پس در واقعیت ، واقعیت هم یک نوع توهم است
این را گفتم که بدانید می‌شود کتاب حسینیان را هم یک نوع سورئال یا برعکسش یک نوع رئالیسم دانست چرا که همه چیز برمیگردد به نوع نگاه شما به واقعیت
نمی‌خواهم مثل بقیه بگویم که داستان چیست یا داستان از چه قرار است
راستش اینها را گوگل به شما می‌گوید
دلم میخواهد کمی موشکافانه‌ تر این کتاب را بفهمیم
و دنبال این هم نرویم که بگوییم چقدر نفهمیدیم و آخرین فصل هم چقدر غافل‌گیر کننده بود ، اینها را نگوییم چرا که باز هم میگویم بستگی به نوع نگاه شما دارد...
کمی فضای داستان هیجان‌انگیز از نوع رعب‌آورش است (البته کمی ، نه آنقدرها) پس نترسید که بترسید که این کتاب در ژانر ترس و وحشت است
کتاب زیر بار نگرانی‌های یک زن برای خودش برای خانواده‌اش و مخصوصا بچه‌هایش نوشته شده اما چرا نوشته شده را به این سادگی‌ها برایش دلیل نیاورید
شاید نیاز است که یک راهنمایی هم برای خواندن این کتاب به شما بگویم آن را در گیومه میگذارم «فریب تشابه نام‌ها را نخورید...» دقیقا اینجاست باید تمرکز حواس داشته باشید مخصوصا برای آخرهایش یا دقیقا بهتر است بگویم برای آخرِ آخرش... یک راهنمایی دیگر از نوع دورش هم نیاز است که بگویم اما شاید بعدها بگویید آخر خانه‌ات آباد این را که خودمان هم می‌دانستیم
راهنمایی این است که همه چیز به دو بخش تقسیم شده یک بیست‌ودوتا و یک یک دانه آخر و به ظاهر بیست‌ودوتا در برابر آن یک دانه از هر لحاظ زیاد است و نابرابر اما من که میگویم باید خوب آن یک دانه را خواند که آن بیست و دوتای قبلی را فهمید.
در آخر هم بگویم که کتاب روان است و خوش قلم و شما صرفا با خواندن آن مشکلی پیدا نمیکنید اما برای درک بهتر آن باید خوب فکر کنید و این دقیقا نقطه قوت حسینیان است...

قسمتی از کتاب

یک بار گفتی:(توی آشپزخانه چه کار می کنی وقتی کاری نداری؟)گفتم که غصه هایم را پهن می کنم روی سفره میز صبحانه.هرکدامش را می گذارم روی یک گل آن و بعد اگر خیلی باشد با تو قهر می کنم.اگر کاری به کارم نداشته باشی،قهرم طول می کشد.ولی اگر همان موقع بیایی یک حرف خوب بزنی،غصه هایم را از روی گل های رومیزی بر میدارم و پرتشان می کنم توی سبد سفید دست شویی که تفاله های قوری را آن جا خالی می کنم.
فروشگاه اینترنتی کتاب
فروشگاه آنلاین کتاب
بوک شهر
خرید کتاب بهار برایم کاموا بیاور