فلسفه سیاسی ماکیاولی

ماکیاولی در مقام ریاست جمهوری تعدادی از گفتارها و شعرهای سیاسی کوتاه (دسنالی) درباره تاریخ فلورانس نوشت. با این حال، زمانی که او از دفتر خارج و در تبعید بود، «منشی فلورانس»، به قول ماکیاولی، آثاری از فلسفه سیاسی نوشت که از او به یادگار مانده است. او در مشهورترین نامه خود (10 دسامبر 1513) یکی از روزهای خود را توصیف کرد: صبح در جنگل قدم می زد، بعد از ظهر با دوستانش در مسافرخانه می نوشید و قمار می کرد، و در عصر مطالعه می کرد و در اتاق مطالعه خود فکر می کرد. جایی که او می گوید: 'من از غذایی تغذیه می کنم که به تنهایی مال من است و برای آن متولد شده ام.' در همان نامه، ماکیاولی خاطرنشان می کند که او به تازگی یک اثر کوچک در مورد شاهزادگان نوشته است - یک 'هوس' - و به این ترتیب مسلماً مشهورترین کتابی که در مورد سیاست نوشته شده است را به آرامی معرفی می کند، اثری که قرار بود نام ماکیاولی را به تعلیمات این کتاب اختصاص دهد. موفقیت دنیوی از طریق فریبکاری
تقریباً در همان دورانی که ماکیاولی شاهزاده (1513) را نوشت، او همچنین در حال نوشتن کتاب بسیار متفاوتی بود، گفتارهایی درباره لیوی (یا به طور دقیق تر، گفتارهایی درباره ده کتاب اول تیتوس لیوی هر دو کتاب اولین بار تنها پس از مرگ ماکیاولی منتشر شدند، گفتارهایی درباره لیوی در سال 1531 و شاهزاده در سال 1532. متمایز آنها از دیگر آثار او این است که در نامه تقدیم به هر یک می گوید که حاوی هر آنچه می داند در آن نوشته شده است. تقدیم گفتگوهای لیوی این اثر را به دو تن از دوستان ماکیاولی تقدیم می کند که به گفته او شاهزاده نیستند اما شایسته بودن هستند و از نوع التماس نامه ای که به نظر می رسد در تقدیم شاهزاده نوشته است انتقاد می کند. این دو اثر از نظر ماهیت و شیوه نیز با هم تفاوت دارند. در حالی که شاهزاده بیشتر به شاهزادگان می پردازد - به ویژه شاهزادگان جدید - و کوتاه، خواندنی است، و به گفته بسیاری، به طرز خطرناکی شرور است، گفتارهای مربوط به لیوی یک «استدلال» طولانی، دشوار و سرشار از پند و اندرز است. چگونه می توان جمهوری ها را حفظ کرد هر برخورد متفکرانه ای با ماکیاولی باید با تفاوت های بین دو اثر مهم او کنار بیاید.