دکتر غافل‌گیر قد بلند و لاغر بود. کت و شلواری بسیار تیره، شیک تنگ و براق می‌پوشید که وقتی تکان می‌پوشید که وقتی تکان می‌خورد جیرجیر می‌کرد. پسر آستین‌های شق ورق و سفید پیراهنش از زیر آستین‌های کتش بیرون می‌زد و دستانش را تقریباً از دید پنهان می‌کرد. آن بخش از دستش را هم که دیده می‌شد دستکش‌های ابریشمی نازک سیاه پوشانده بود. کله‌اش تقریباً طاس بود. فقط چند تار موی بلند داشت که از نقطه‌ای پس سرش درآمده و چندین بار دور کله‌اش چرخیده و در نهایت، سیخ، بالای چشم چپش فرود آمده بود.
آن‌ها به جای اینکه از آن در شیطانی عبور کنند، می‌دوند و قایم می‌شوند. شاید هم بروند و پلیس یا کشیش خبر کنند که بیاید و در را وارسی کند که جن و روح نداشته باشد. اما فیز سنی ازش می‌گذشت و با چیزهایی مثل موتور و وسایل برقی آشنا بود. رادیو گوش داده بود و حتی چند بار سینما هم رفته بود و به نظرش نمی‌رسید ساختن دری که وقتی کسی می‌رود طرفش با سروصدا باز شود کار غیرممکنی باشد.
فیز که زیر نگاه دو عینک قرار گرفته بود حس کرد تحت بازجویی است و معذب شد. با پاهایش شکل‌هایی روی خاک کشید و با خودش فکر کرد شاید باید از آنجا برود. ناگهان پیرزن گفت: پدر و مادرت نمی‌دانند تو اینجایی.
فیز توی کاروانی بسیار کوچک در سیرک بزرگ شده بود و پدر و مادرش هیچ وقت خرت و پرت زیادی جمع نمی‌کردند. زندگی کردن توی فضای کوچک باعث می‌شود آدم خیلی حواسش به این چیزها باشد. چون در غیر این صورت خیلی زود همه جا به هم ریخته می‌شود. فقط کافی است دو تا بشقاب را بعد از غذا همان جا رها کنید یک مجله را گوشه‌ای بگذارید یک فنجان چای نیم خورده را هم بگذارید کنارش آن وقت دیگر راهی نمی‌ماند.